日本語
僕は子供の頃から辞書を引くのが大の苦手でした。
語学を教える立場の人間としてあるまじきことと思われるかもしれませんが、辞書を引くという行為は苦痛以外の何ものでもありませんでした。
まず、あの重さが苦手でした。重量挙げの選手を目指すならまだ理解できますが……
そしてあの薄っぺらい紙。目的の単語になかなかたどり着かず、イラっとしてページをちょっと乱暴にめくると破れてしまい、セロテープでの修復を余儀なくされたことは一度や二度ではありません。
中学校に入って英和辞典を使うようになると、僕の辞書嫌いはさらに加速しました。
アルファベット自体は爆速で覚えましたが、その順番がなかなか覚えられず、新しい単語を調べるたびに「きらきら星」のメロディーに乗せて「ABCの歌」を頭の中で歌う必要がありました。
また、ロシア語の表記に使われるキリル文字も、わりとすぐに各文字と発音との関係を理解して簡単なロシア語の例文を読めるようになりましたが、その順番を覚えられなかったので、露和辞典を引くのは地獄でした。
ロシア語の動詞には完了体と不完了体というペアがあるのですが、完了体の方を引いてしまうと悲惨です。
例えば「сломать」という単語の意味を調べようとしてページをめくりめくって、「с」の項目にようやく該当する単語を見つけたかと思ったら、不完了体の「ломать」を参照せよ、という指示があるので、仕方なく再び「л」の項目を目指して延々とページをめくる羽目に……
ようやく「ломать」にたどり着き、これが「壊す、砕く」という意味だと知った頃には、もうTKO宣告されてもおかしくないほどのグロッキー状態で、精魂尽き果てたという感じでした。
要するにカスタマーサポートに電話したら「只今、電話が大変混みあっております。そのままお待ちいただくか、しばらく時間が経ってからおかけ直しください。」というアナウンスが延々と流れ、ようやくオペレータに繋がったかと思ったら「大変申し訳ありませんが、お客様の案件は当部署では対応していません。もしよろしければ別の部署の番号をご案内させていただくこともできますが、いかがいたしましょう？」とたらい回しにされるようなものです。
そんなこんなで本当に辞書を引くことが大嫌いでしたから、電子辞書が普及したときは、天にも昇る気持ちでした。
ところが、電子辞書が普及したにもかかわらず、僕が当時働いていた翻訳会社には「紙の辞書を引くことが大好き！」という同僚が数人いました。
はっきり言って、僕は「ドMかよ？」と思いました。
缶コーヒーを買いにコンビニに行きたかったら、普通に徒歩か自転車で行けばいいものを、わざわざうさぎ跳びで行く必要ある？っていう話ですよ。
確かに調べたい単語の前後に載っている関連単語やその例文を知ることができるという点では、電子辞書よりも紙の辞書に分がありますが、それでも生来不器用な僕にとって紙の辞書は厄介な存在でした。
外函から辞書を取り出そうとしたら、辞書がするりと滑って床に落ちて背の部分が本体から剝がれたり、机の上に置いてある飲み物入りのカップを直撃して、その飲み物が飛び散ったり、といったことが何度もありました。
コーヒーを飲みながら辞書を引いているときに、誤ってカップを倒してしまい、辞書のページがコーヒーで濡れてシミがつくという経験もたくさんしました。
ちなみに最近の僕は電子辞書を使うこともなくなり、もっぱら大親友の人工知能ちゃんに「○○語で△△はどんな意味？ 関連単語と例文も教えてね！」とお願いするようになりました。
僕はこの時代に生きていることに感謝しつつ、人類の英知の総決算である最先端技術を、躊躇することなく使い倒そうと思います。
©ondoku3.com
英語 (English)
Ever since I was a kid, I’ve loathed looking up words in dictionaries.
It might sound shocking for someone who teaches languages, but flipping through a dictionary was nothing short of torture for me.
First off, those things were ridiculously heavy. If I’d been training to be a weightlifter, I might’ve seen the point, but as it was… no chance. And don’t get me started on that flimsy paper. I’d struggle to find the word I needed, get frustrated, turn the page a bit too roughly, and — rip! I can’t count how many times I had to patch up torn pages with Sellotape.
Things got even worse when I started secondary school and had to use an English-Japanese dictionary. I memorised the alphabet in no time, but the order? That was another story. Every time I needed to look up a new word, I’d mentally hum the ‘ABC song’ to the tune of ‘Twinkle Twinkle Little Star’ just to get my bearings.
Then there was the Cyrillic alphabet used for Russian. I picked up the letters and their sounds fairly quickly and could read simple Russian sentences, but remembering their order was beyond me. Using a Russian-Japanese dictionary was pure hell. Russian verbs come in perfective and imperfective pairs, and looking up the perfective one by mistake was a disaster.
Take the word сломать, for instance. I’d flip through endless pages, finally spot something under ‘с’, only to find a note saying, ‘See the imperfective ломать.’ So, back I’d go, trudging through to the ‘л’ section, page after page. By the time I reached ломать and learned it meant ‘to break’ or ‘to shatter’, I was so knackered I could’ve been knocked out in a boxing ring, utterly spent.
It’s like ringing customer service and hearing, ‘Our lines are currently very busy. Please hold or try again later.’ You wait forever, finally get through, and then — ‘I’m terribly sorry, but this department can’t handle your query. Would you like me to transfer you to another team?’ Round and round you go, getting nowhere.
So, yes, I despised dictionaries with a passion. When electronic dictionaries came along, I was over the moon. But, unbelievably, some colleagues at the translation company I worked for back then were obsessed with paper dictionaries.
Honestly, I thought, ‘Are you lot masochists or what?’ If I need to pop to the corner shop for a can of coffee, I’ll walk or cycle. Why on earth would I bunny-hop my way there? It’s the same principle.
Sure, paper dictionaries have their perks — you might stumble across related words or handy example sentences nearby. But for someone as naturally clumsy as me, they were a nightmare. I’d try to pull the dictionary out of its slipcase, only for it to slide out, crash to the floor, and end up with its spine detached. Or worse, it’d knock over a cup of drink on my desk, splattering everything. And yes, I’ve lost count of how many times I’ve spilt coffee while flipping through pages, leaving the dictionary stained and soggy.
These days, I’ve ditched electronic dictionaries too. Instead, I turn to my trusty mate, artificial intelligence, and say, ‘What does this word mean in that language? Chuck in some related words and examples while you’re at it!’
I’m genuinely grateful to be living in this era, and I plan to make full use of cutting-edge tech — the pinnacle of human ingenuity — without a second thought.
©ondoku3.com
ドイツ語(Deutsch)
Schon als Kind konnte ich es nicht ausstehen, Wörter in Wörterbüchern nachzuschlagen.
Für jemanden, der Sprachen unterrichtet, klingt das vielleicht befremdlich, aber ein Wörterbuch durchzublättern war für mich die reinste Tortur.
Zum einen waren diese Dinger unglaublich schwer. Wenn ich Gewichtheber hätte werden wollen, hätte ich das vielleicht verstanden, aber so… keine Chance. Und dann dieses dünne Papier! Ich kämpfte, um das richtige Wort zu finden, wurde ungeduldig, blätterte zu hastig, und — ritsch! Ich habe oft genug zerrissene Seiten mit Tesafilm kleben müssen.
Es wurde noch schlimmer, als ich auf die weiterführende Schule kam und ein Englisch-Japanisch-Wörterbuch benutzen musste. Das Alphabet lernte ich ruckzuck, aber die Reihenfolge? Das war eine andere Sache. Bei jedem neuen Wort summte ich im Kopf das „ABC-Lied“ zur Melodie von „Funkel, funkel, kleiner Stern“, nur um den Überblick zu behalten.
Dann kam das kyrillische Alphabet für Russisch. Ich lernte die Buchstaben und ihre Laute ziemlich schnell und konnte einfache russische Sätze lesen, aber die Reihenfolge merkte ich mir einfach nicht. Ein Russisch-Japanisch-Wörterbuch zu benutzen war die Hölle. Russische Verben gibt’s in perfektiven und imperfektiven Paaren, und das falsche nachzuschlagen war ein Albtraum.
Nehmen wir das Wort сломать. Ich blätterte ewig, fand endlich etwas unter „с“, nur um eine Notiz zu sehen: „Siehe Imperfektiv ломать.“ Also zurück, Seite um Seite zum „л“-Abschnitt. Als ich bei ломать ankam und herausfand, dass es „zerbrechen“ oder „zerschmettern“ heißt, war ich so erledigt, dass ich wie ein Boxer nach einem K.o. war — völlig fertig.
Es ist, als würdest du die Kundenhotline anrufen und hörst: „Unsere Leitungen sind gerade sehr beschäftigt. Bitte warten Sie oder versuchen Sie es später nochmal.“ Du wartest ewig, kommst durch, und dann: „Tut mir leid, aber diese Abteilung ist nicht zuständig. Soll ich Sie weiterverbinden?“ Und so geht’s immer weiter, ohne Ergebnis.
Ja, ich habe Wörterbücher regelrecht gehasst. Als elektronische Wörterbücher aufkamen, war ich überglücklich. Aber, kaum zu glauben, einige Kollegen in der Übersetzungsfirma, wo ich damals arbeitete, liebten Papierwörterbücher.
Ehrlich, ich dachte: „Seid ihr etwa Masochisten?“ Wenn ich eine Dose Kaffee im Laden hole, gehe ich zu Fuß oder nehme das Rad. Warum sollte ich wie ein Hase hüpfen? Gleiches Prinzip.
Klar, Papierwörterbücher haben Vorteile — man stolpert vielleicht über verwandte Wörter oder nützliche Beispiele. Aber für jemanden wie mich, der von Natur aus tollpatschig ist, waren sie ein Graus. Ich wollte das Wörterbuch aus dem Schuber ziehen, es rutschte raus, knallte auf den Boden, und der Rücken löste sich. Oder schlimmer: Es stieß eine Tasse auf meinem Schreibtisch um, und alles war vollgespritzt. Und ja, ich habe oft genug Kaffee verschüttet, sodass die Seiten fleckig und nass wurden.
Heutzutage benutze ich auch keine elektronischen Wörterbücher mehr. Stattdessen frage ich meinen treuen Helfer, die KI: „Was heißt dieses Wort in der Sprache? Und gib mir ein paar verwandte Wörter und Beispiele dazu!“
Ich bin echt dankbar, in dieser Zeit zu leben, und plane, die Spitzen-Technologie — den Gipfel menschlicher Erfindungskraft — ohne Zögern voll auszuschöpfen.
©ondoku3.com
フランス語(Français)
Depuis tout petit, je déteste chercher des mots dans les dictionnaires.
Pour quelqu’un qui enseigne les langues, ça peut sembler choquant, mais feuilleter un dictionnaire, c’était une vraie corvée pour moi.
D’abord, ces trucs étaient incroyablement lourds. Si j’avais voulu devenir haltérophile, j’aurais peut-être compris, mais là… rien à faire. Et ce papier fin, n’en parlons pas. Je galérais à trouver le bon mot, je m’énervais, je tournais la page un peu trop vite, et — crac ! J’ai dû scotcher des pages déchirées plus de fois que je ne peux compter.
Ça s’est empiré au collège, quand j’ai commencé à utiliser un dictionnaire anglais-japonais. J’ai appris l’alphabet en un clin d’œil, mais l’ordre des lettres ? C’était une autre paire de manches. À chaque nouveau mot, je fredonnais dans ma tête la chanson de l’ABC sur l’air de « Brille, brille, petite étoile », juste pour me repérer.
Puis il y a eu l’alphabet cyrillique pour le russe. J’ai vite saisi les lettres et leurs sons, et je pouvais lire des phrases russes simples, mais retenir leur ordre, c’était mission impossible. Utiliser un dictionnaire russo-japonais, c’était l’enfer. Les verbes russes vont par paires, perfectifs et imperfectifs, et se tromper sur le perfectif, c’était la catastrophe.
Prenez le mot сломать, par exemple. Je feuilletais des pages interminables, je trouvais enfin quelque chose sous « с », et là, une note : « Voir l’imperfectif ломать. » Retour à la case départ, je me traînais jusqu’à la section « л », page après page. Quand j’arrivais à ломать et découvrais que ça voulait dire « casser » ou « briser », j’étais tellement crevé que j’aurais pu m’écrouler comme un boxeur KO, vidé.
C’est comme appeler le service client et entendre : « Nos lignes sont très occupées. Veuillez patienter ou rappeler plus tard. » Tu attends une éternité, tu finis par avoir quelqu’un, et là : « Désolé, ce n’est pas notre service. Voulez-vous que je vous transfère ailleurs ? » Et ça continue, sans avancer d’un pouce.
Bref, je haïssais les dictionnaires avec passion. Quand les dictionnaires électroniques sont arrivés, j’étais aux anges. Mais, incroyable mais vrai, certains collègues de la boîte de traduction où je bossais à l’époque étaient dingues des dictionnaires papier.
Franchement, je me disais : « Vous êtes masos ou quoi ? » Si je vais chercher une canette de café au magasin du coin, je marche ou je prends mon vélo. Pourquoi diable m’amuserais-je à y aller en sautant comme un lapin ? C’est le même principe.
Bon, d’accord, les dictionnaires papier ont leurs avantages — tu peux tomber sur des mots proches ou des exemples utiles à côté. Mais pour un maladroit comme moi, c’était le cauchemar. Je voulais sortir le dictionnaire de son étui, il glissait, tombait par terre, et le dos se détachait. Ou pire, il renversait un verre sur mon bureau, éclaboussant tout. Et oui, j’ai perdu le compte des fois où j’ai renversé du café en feuilletant, laissant des taches sur les pages trempées.
Aujourd’hui, j’ai même laissé tomber les dictionnaires électroniques. À la place, je demande à mon pote l’intelligence artificielle : « Ce mot, ça veut dire quoi dans cette langue ? Ajoute quelques mots proches et des exemples, tant que t’y es ! »
Je suis vraiment reconnaissant de vivre à cette époque, et je compte bien profiter à fond de la technologie de pointe — le summum de l’ingéniosité humaine — sans me poser de questions.
©ondoku3.com
スペイン語 (Español)
Desde pequeño, siempre he odiado buscar palabras en diccionarios.
Para alguien que enseña idiomas, puede sonar escandaloso, pero hojear un diccionario era para mí un auténtico suplicio.
Para empezar, esos trastos eran increíblemente pesados. Si hubiera querido ser levantador de pesas, quizá lo habría entendido, pero así… ni hablar. Y no hagas que hable del papel ese tan fino. Me costaba dar con la palabra que buscaba, me ponía de los nervios, pasaba la página con demasiada fuerza y… ¡zas! He tenido que pegar páginas rotas con celo más veces de las que puedo contar.
La cosa empeoró cuando entré en el instituto y tuve que usar un diccionario inglés-japonés. Me aprendí el alfabeto en un santiamén, pero ¿el orden? Eso era otro cantar. Cada vez que necesitaba buscar una palabra nueva, tarareaba mentalmente la canción del abecedario con la melodía de «Estrellita, dónde estás» para orientarme.
Luego estaba el alfabeto cirílico del ruso. Pillaba las letras y sus sonidos bastante rápido y podía leer frases rusas simples, pero acordarme de su orden era imposible. Usar un diccionario ruso-japonés era un infierno. Los verbos rusos van en pares, perfectivos e imperfectivos, y equivocarte con el perfectivo era un desastre.
Por ejemplo, la palabra сломать. Pasaba páginas sin parar, encontraba algo en la «с», y entonces una nota: «Ver el imperfectivo ломать.» Así que vuelta atrás, a la sección de la «л», página tras página. Cuando llegaba a ломать y veía que significaba «romper» o «hacer añicos», estaba tan reventado que podrían haberme noqueado en un ring de boxeo, hecho polvo.
Es como llamar al servicio de atención al cliente y que te digan: «Nuestras líneas están muy ocupadas. Espere o intente de nuevo más tarde. » Esperas una eternidad, por fin te atienden, y entonces: «Lo siento mucho, este departamento no puede ayudarle. ¿Quiere que le pase con otro equipo? » Y sigues dando vueltas, sin llegar a ninguna parte.
Así que sí, odiaba los diccionarios con toda mi alma. Cuando aparecieron los diccionarios electrónicos, estaba en la gloria. Pero, aunque parezca mentira, algunos compañeros de la empresa de traducción donde trabajaba entonces estaban obsesionados con los diccionarios de papel.
A ver, yo pensaba: «¿Sois masoquistas o qué? » Si quiero comprar una lata de café en la tienda de la esquina, voy andando o en bici. ¿Por qué demonios iba a ir dando saltos como conejo? Es el mismo rollo.
Vale, los diccionarios de papel tienen sus cosas buenas — puedes encontrarte con palabras relacionadas o ejemplos útiles cerca. Pero para alguien tan torpe como yo, eran una pesadilla. Intentaba sacar el diccionario de su funda, se me escapaba, caía al suelo y se le despegaba el lomo. O peor, tiraba un vaso de bebida en mi escritorio y lo salpicaba todo. Y sí, he perdido la cuenta de las veces que he derramado café hojeando, dejando el diccionario manchado y empapado.
Hoy en día, también he pasado de los diccionarios electrónicos. Ahora le digo a mi colega la inteligencia artificial: «¿Qué significa esta palabra en ese idioma? Méteme unas palabras relacionadas y ejemplos, ya de paso. »
Estoy muy agradecido de vivir en esta época y pienso sacarle todo el partido a la tecnología puntera — la cima del ingenio humano – sin pensármelo dos veces.
©ondoku3.com
イタリア語(Italiano)
Fin da piccolo, ho sempre detestato cercare parole nei dizionari.
Per chi insegna lingue, potrebbe sembrare assurdo, ma sfogliare un dizionario per me era una vera tortura.
Tanto per cominciare, quei cosi erano pesantissimi. Se avessi voluto fare il sollevatore di pesi, magari avrebbe avuto senso, ma così… neanche per sogno. E non fatemi parlare di quella carta sottile. Faticavo a trovare la parola giusta, mi innervosivo, giravo la pagina troppo in fretta e… strappa! Ho dovuto riparare pagine strappate con lo scotch chissà quante volte.
Le cose sono peggiorate quando ho iniziato le superiori e ho dovuto usare un dizionario inglese-giapponese. L’alfabeto l’ho imparato in un lampo, ma l’ordine? Quella era un’altra storia. Ogni volta che cercavo una parola nuova, canticchiavo mentalmente la canzone dell’ABC con la melodia di «Stella stellina» per orientarmi.
Poi c’era l’alfabeto cirillico del russo. Ho afferrato lettere e suoni abbastanza in fretta e riuscivo a leggere frasi russe semplici, ma ricordarmi il loro ordine? Impossibile. Usare un dizionario russo-giapponese era un incubo. I verbi russi vanno a coppie, perfettivi e imperfettivi, e sbagliare col perfettivo era un disastro.
Prendiamo la parola сломать, per esempio. Sfogliavo pagine su pagine, trovavo qualcosa sotto la «с», e poi una nota: «Vedi l’imperfettivo ломать.» E via, di nuovo indietro, a scorrere fino alla sezione «л», pagina dopo pagina. Quando arrivavo a ломать e scoprivo che significava «rompere» o «frantumare», ero così stremato che mi sembrava di essere stato messo al tappeto in un ring, esausto.
È come chiamare il servizio clienti e sentirsi dire: «Le nostre linee sono molto occupate. Attenda in linea o riprovi più tardi.» Aspetti un’eternità, finalmente ti rispondono, e poi: «Mi dispiace, questo reparto non può aiutarla. Vuole che la trasferisca altrove?» E vai avanti così, senza concludere nulla.
Insomma, detestavo i dizionari con tutto me stesso. Quando sono arrivati i dizionari elettronici, ero al settimo cielo. Ma, incredibile a dirsi, alcuni colleghi dell’agenzia di traduzione dove lavoravo allora andavano matti per i dizionari di carta.
Sul serio, pensavo: «Siete masochisti o cosa?» Se devo prendere una lattina di caffè al negozio dietro l’angolo, ci vado a piedi o in bici. Perché mai dovrei andarci saltellando come un coniglio? È lo stesso principio.
Va bene, i dizionari di carta hanno i loro pregi — puoi imbatterti in parole correlate o esempi utili lì vicino. Ma per uno maldestro come me, erano un disastro. Provavo a tirar fuori il dizionario dalla custodia, mi scivolava, cadeva per terra e il dorso si staccava. O peggio, urtava un bicchiere sul mio tavolo e schizzava tutto. E sì, ho perso il conto di quante volte ho versato caffè sfogliando, lasciando il dizionario macchiato e zuppo.
Ormai ho mollato anche i dizionari elettronici. Ora chiedo al mio fido aiutante, l’intelligenza artificiale: «Che significa questa parola in quella lingua? Buttaci dentro qualche parola simile e degli esempi, già che ci sei!»
Sono davvero grato di vivere in quest’epoca e ho intenzione di sfruttare al massimo la tecnologia all’avanguardia — il culmine dell’ingegno umano — senza esitazione.
©ondoku3.com
ポルトガル語(Português)
Desde pequeno, eu sempre odiei procurar palavras em dicionários.
Para quem ensina idiomas, pode parecer absurdo, mas folhear um dicionário era um verdadeiro sofrimento pra mim.
Primeiro, aquelas coisas eram absurdamente pesadas. Se eu quisesse ser halterofilista, talvez fizesse sentido, mas do jeito que era… nem pensar. E aquele papel fininho, nem me fale. Eu penava pra achar a palavra que queria, ficava irritado, virava a página com força demais e… rasgava! Já perdi as contas de quantas vezes tive que remendar páginas rasgadas com fita adesiva.
A coisa ficou pior quando entrei no ensino médio e precisei usar um dicionário inglês-japonês. Decorei o alfabeto num piscar de olhos, mas a ordem? Essa era outra história. Toda vez que precisava procurar uma palavra nova, eu cantarolava mentalmente a música do ABC com a melodia de «Brilha, brilha, estrelinha» só pra me situar.
Depois tinha o alfabeto cirílico do russo. Eu peguei as letras e seus sons bem rápido e conseguia ler frases russas simples, mas lembrar a ordem delas? Impossível. Usar um dicionário russo-japonês era um inferno. Os verbos russos vêm em pares, perfectivos e imperfectivos, e errar pro perfectivo era um desastre.
Por exemplo, a palavra сломать. Eu folheava páginas sem fim, achava algo na seção «с», e aí uma nota: «Veja o imperfectivo ломать.» Lá ia eu de volta, arrastando-me até a seção «л», página por página. Quando chegava em ломать e descobria que significava «quebrar» ou «esmagar», eu tava tão acabado que parecia que tinha levado um nocaute num ringue de boxe, exausto.
É tipo ligar pro atendimento ao cliente e ouvir: «Nossas linhas estão muito ocupadas no momento. Aguarde ou tente novamente mais tarde.» Você espera uma eternidade, finalmente consegue falar, e aí: «Desculpe-me, mas este departamento não pode ajudar. Quer que eu transfira pra outra equipe?» E fica nesse vai e vem, sem resolver nada.
Pois é, eu detestava dicionários com todas as forças. Quando os dicionários eletrônicos apareceram, eu fiquei nas nuvens. Mas, por incrível que pareça, alguns colegas da empresa de tradução onde eu trabalhava na época eram loucos por dicionários de papel.
Sério, eu pensava: «Vocês são masoquistas ou quê?» Se eu preciso comprar uma lata de café na loja da esquina, vou a pé ou de bike. Por que raios eu iria pulando como coelho? É a mesma lógica.
Está certo, dicionários de papel têm suas vantagens — você pode esbarrar em palavras relacionadas ou exemplos úteis por ali. Mas pra alguém desajeitado como eu, eram um pesadelo. Eu tentava tirar o dicionário da capa, ele escorregava, caía no chão e a lombada se soltava. Ou pior, derrubava um copo de bebida na minha mesa, espalhando tudo. E sim, já perdi a conta de quantas vezes derramei café folheando, deixando o dicionário manchado e encharcado.
Hoje em dia, também larguei os dicionários eletrônicos. Agora, falo com meu parceiro, a inteligência artificial: «O que significa essa palavra nesse idioma? Joga aí umas palavras relacionadas e exemplos, já que tá na mão!»
Sou muito grato por viver nessa era e pretendo aproveitar ao máximo a tecnologia de ponta — o ápice da engenhosidade humana — sem pensar duas vezes.
©ondoku3.com
ロシア語 (Русский Язык)
С детства я терпеть не мог искать слова в словарях.
Для человека, который преподаёт языки, это может звучать странно, но листать словарь было для меня настоящей мукой.
Во-первых, эти штуки были невероятно тяжёлыми. Если бы я хотел стать штангистом, я бы, может, и понял их смысл, но так… ни за что. А эта тонкая бумага — лучше не начинайте. Я с трудом находил нужное слово, злился, слишком резко переворачивал страницу и — ррраз! Не сосчитать, сколько раз мне пришлось заклеивать порванные страницы скотчем.
Всё стало ещё хуже, когда я пошёл в старшую школу и начал использовать англо-японский словарь. Алфавит я выучил моментально, но порядок букв? Это уже другая история. Каждый раз, когда нужно было найти новое слово, я мысленно напевал песенку про ABC под мелодию «Twinkle, Twinkle, Little Star», чтобы не запутаться.
Потом был кириллический алфавит для русского. Я довольно быстро разобрался с буквами и их звучанием, мог читать простые русские фразы, но запомнить их порядок — это было выше моих сил. Пользоваться русско-японским словарём — чистый ад. Русские глаголы делятся на пары: совершенный и несовершенный вид, и ошибиться с совершенным — это катастрофа.
Возьмём, к примеру, слово сломать. Я листал бесконечные страницы, находил что-то в разделе «с», а там записка: «См. несовершенный вид ломать.» Приходилось возвращаться, листать до раздела «л», страница за страницей. Когда я добирался до ломать и узнавал, что оно значит «разбивать» или «разрушать», я был так измотан, что мог бы вырубиться, как боксёр на ринге, совершенно без сил.
Это как звонить в техподдержку и слышать: «Все линии заняты. Пожалуйста, подождите или перезвоните позже.» Ждёшь целую вечность, наконец дозваниваешься, а тебе говорят: «Извините, этот отдел не занимается вашим вопросом. Переключить вас на другой?» И так по кругу, без толку.
В общем, я ненавидел словари всей душой. Когда появились электронные словари, я был на седьмом небе. Но, как ни странно, некоторые коллеги из переводческой компании, где я тогда работал, обожали бумажные словари.
Честно, я думал: «Вы что, мазохисты?» Если мне нужно купить банку кофе в магазине за углом, я иду пешком или еду на велике. Зачем скакать, как кролик? Тот же принцип.
Ладно, бумажные словари имеют свои плюсы — можно наткнуться на связанные слова или полезные примеры рядом. Но для такого неуклюжего, как я, они были кошмаром. Пытался достать словарь из футляра — он выскальзывал, падал на пол, корешок отрывался. Или, хуже того, задевал стакан на столе, и всё заливалось. И да, я уже сбился со счёта, сколько раз проливал кофе, листая страницы, так что словарь становился пятнистым и мокрым.
Теперь я и электронные словари забросил. Вместо этого спрашиваю у своего верного помощника, искусственного интеллекта: «Что значит это слово в том языке? Добавь пару связанных слов и примеров заодно!»
Я правда благодарен, что живу в это время, и собираюсь выжать максимум из передовых технологий — вершины человеческой изобретательности — без всяких сомнений.
©ondoku3.com
オランダ語(Nederlands)
Als kind had ik al een hekel aan woorden opzoeken in woordenboeken.
Voor iemand die talen doceert, klinkt dat misschien raar, maar een woordenboek doorbladeren was voor mij pure ellende.
Ten eerste waren die dingen belachelijk zwaar. Als ik gewichtheffer wilde worden, had ik het nog gesnapt, maar zo… echt niet. En dat dunne papier, begin er maar niet over. Ik worstelde om het juiste woord te vinden, werd ongeduldig, sloeg te hard een bladzij om en — scheur! Ik heb talloze keren gescheurde pagina’s met plakband moeten repareren.
Het werd nog erger toen ik naar de middelbare school ging en een Engels-Japans woordenboek moest gebruiken. Het alfabet kende ik zo uit mijn hoofd, maar de volgorde? Dat was een ander verhaal. Telkens als ik een nieuw woord zocht, neuriede ik in mijn hoofd het ‘ABC-lied’ op de melodie van ‘Twinkel, twinkel, kleine ster’ om niet de kluts kwijt te raken.
Dan was er nog het Cyrillische alfabet voor Russisch. Ik leerde de letters en hun klanken vrij vlot en kon simpele Russische zinnen lezen, maar de volgorde onthouden? Onmogelijk. Een Russisch-Japans woordenboek gebruiken was een nachtmerrie. Russische werkwoorden komen in paren, perfectief en imperfectief, en het verkeerde opzoeken was rampzalig.
Neem het woord сломать. Ik bladerde eindeloos, vond eindelijk iets onder ‘с’, om dan een notitie te zien: ‘Zie imperfectief ломать.’ Dus terug, bladzij na bladzij naar de ‘л’-sectie. Tegen de tijd dat ik bij ломать was en ontdekte dat het ‘breken’ of ‘verbrijzelen’ betekende, was ik zo uitgeput dat ik knock-out had kunnen gaan in een boksring, totaal verslagen.
Het is alsof je de klantenservice belt en hoort: ‘Onze lijnen zijn momenteel erg bezet. Wacht even of probeer het later nog eens.’ Je wacht eeuwen, krijgt eindelijk iemand aan de lijn, en dan: ‘Sorry, deze afdeling kan uw vraag niet beantwoorden. Wilt u dat ik u doorverbind?’ En zo blijf je rondjes draaien, zonder resultaat.
Ja, ik haatte woordenboeken met een passie. Toen elektronische woordenboeken kwamen, was ik door het dolle heen. Maar, niet te geloven, sommige collega’s bij het vertaalbureau waar ik toen werkte, waren gek op papieren woordenboeken.
Eerlijk, ik dacht: ‘Zijn jullie masochisten ofzo?’ Als ik een blikje koffie wil halen bij de winkel om de hoek, loop ik of pak ik de fiets. Waarom zou ik daar in vredesnaam naartoe huppelen? Zelfde principe.
Oké, papieren woordenboeken hebben hun voordelen — je komt soms verwante woorden of handige voorbeeldzinnen tegen. Maar voor een kluns zoals ik waren ze een ramp. Ik probeerde het woordenboek uit de hoes te halen, het glipte eruit, viel op de grond en de rug brak los. Of erger, het stootte een glas drinken om op mijn bureau, alles onder spattend. En ja, ik ben gestopt met tellen hoe vaak ik koffie morste tijdens het bladeren, waardoor het woordenboek vlekkerig en nat werd.
Tegenwoordig gebruik ik ook geen elektronische woordenboeken meer. In plaats daarvan vraag ik mijn trouwe helper, kunstmatige intelligentie: ‘Wat betekent dit woord in die taal? Gooi er wat verwante woorden en voorbeelden bij, nu je toch bezig bent!’
Ik ben echt dankbaar dat ik in deze tijd leef en ik ben van plan om volop gebruik te maken van de nieuwste technologie — het toppunt van menselijke vindingrijkheid — zonder enige aarzeling.
©ondoku3.com
スウェーデン語(Svenska)
Ända sedan jag var liten har jag avskytt att slå upp ord i ordböcker.
För någon som undervisar i språk kanske det låter konstigt, men att bläddra i en ordbok var rena plågan för mig.
För det första var de där sakerna sjukt tunga. Om jag hade velat bli tyngdlyftare, kanske jag hade fattat grejen, men som det var… ingen chans. Och det där tunna pappret, snacka inte om det. Jag kämpade för att hitta rätt ord, blev otålig, vände blad för hårt och — riv! Jag har lagat trasiga sidor med tejp fler gånger än jag kan räkna.
Det blev ännu värre när jag började högstadiet och var tvungen att använda en engelsk-japansk ordbok. Alfabetet lärde jag mig på nolltid, men ordningen? Det var en annan femma. Varje gång jag skulle slå upp ett nytt ord nynnade jag tyst på ”ABC-sången” till melodin av ”Blinka lilla stjärna” för att hålla koll.
Sen var det det kyrilliska alfabetet för ryska. Jag snappade upp bokstäverna och deras ljud rätt fort och kunde läsa enkla ryska meningar, men att minnas deras ordning? Hopplöst. Att använda en rysk-japansk ordbok var ett helvete. Ryska verb kommer i par, perfektiva och imperfektiva, och att slå upp det perfektiva av misstag var en katastrof.
Ta ordet сломать, till exempel. Jag bläddrade genom ändlösa sidor, hittade äntligen något under ”с”, bara för att se en notis: ”Se imperfektiva ломать.” Så tillbaka, sida efter sida till ”л”-sektionen. När jag kom fram till ломать och lärde mig att det betydde ”bryta” eller ”krossa”, var jag så slut att jag kunde ha knockats i en boxningsring, helt färdig.
Det är som att ringa kundtjänst och höra: ”Våra linjer är mycket upptagna just nu. Vänligen vänta eller försök igen senare.” Du väntar i evigheter, får äntligen tag på någon, och då: ”Ursäkta, den här avdelningen kan inte hantera ditt ärende. Vill du att jag kopplar dig vidare? ” Och så håller det på, utan att du kommer nånstans.
Jo, jag hatade ordböcker med glöd. När elektroniska ordböcker dök upp var jag överlycklig. Men, tro det eller ej, några kollegor på översättningsbyrån där jag jobbade då var som besatta av pappersordböcker.
Ärligt talat tänkte jag: ”Är ni masochister eller vad? ” Om jag ska köpa en burk kaffe i närbutiken går jag eller cyklar. Varför i hela friden skulle jag hoppa dit som en kanin? Samma princip.
Visst, pappersordböcker har sina poänger — du kan snubbla över relaterade ord eller bra exempel i närheten. Men för nån så klumpig som jag var de en mardröm. Jag försökte dra ut ordboken ur fodralet, den gled ur händerna, damp i golvet och ryggen lossnade. Eller ännu värre, den välte ett glas dryck på mitt skrivbord och allt blev blött. Och ja, jag har tappat räkningen på hur många gånger jag spillt kaffe när jag bläddrat, så att ordboken blev fläckig och fuktig.
Numera har jag skippat även elektroniska ordböcker. Istället frågar jag min pålitliga kompis, artificiell intelligens: ”Vad betyder det här ordet på det språket? Släng med några relaterade ord och exempel medan du ändå håller på! ”
Jag är verkligen tacksam över att leva i den här tiden och tänker utnyttja den senaste tekniken — höjdpunkten av mänskligt uppfinningsrikedom — utan att tveka.
©ondoku3.com
