日本語
円高だった90年代に、僕は頻繁に海外旅行に行っていました。
就職して給料が入るようになったら、行けるうちにできるだけたくさんの国に行っておきたいという気持ちが強く、結婚や持ち家購入のために貯金をするという考えは僕の頭の中にありませんでした。
1993年の3月から4月にはユーレイルパスを使ってヨーロッパ24か国を鉄道で巡りました。同年12月には有休を取得してインドネシアで一週間ほど過ごし、帰国して二週間後にアメリカのサンフランシスコに飛んでそこで年を越しました。
会社を辞めてフリーランスの翻訳家になった後も強気の姿勢を崩さず、中国の北京から帰って来て自宅で一泊して翌日にアメリカのミネアポリスに飛んだり、三週間の休みを取って南部アフリカの国々を周遊したりと、やりたい放題でした。
現在までに92か国を訪れていますが、パンデミックを境に海外に足を運ぶ機会が激減しました。
最後に訪れた国はカンボジアとベトナムですが、その時に気づいたことがあります。
僕は昔から一貫して一人旅だったので、行く先々で単身旅行者と出会い、意気投合してしばらくの間、一緒に行動することがありました。
僕から声をかけることもあれば、相手が声をかけてくれることもありました。
単身旅行者同士は、目と目が合った瞬間、波長が合うか合わないかが分かるものです。
ところが近年はスマホが普及しているため、旅先で見かける殆どの単身旅行者がうつむき加減にスマホをいじっているケースが多く、声をかけづらいのです。
僕自身、社交性に乏しく、幼少期から現在に至るまで一貫して一人で時間を過ごすのが好きなので、スマホをいじっている人がいじるのをやめるタイミングを見計らって声をかけるというような面倒臭いことはしません。
スマホがあれば、遠い異国の地にいても家族や友人と気軽にやり取りできますし、世界中どこにいても様々な情報にアクセスできて便利ですが、新しい出会いの機会の損失という負の側面もあるような気がします。
何事も一長一短ですね。
©ondoku3.com
英語 (English)
Back in the 1990s, when the yen was strong, I travelled abroad a lot.
Once I landed a job and started earning a decent salary, I was eager to see as many countries as possible while I had the chance. Saving up for marriage or a house? That wasn’t even on my radar.
In March and April of 1993, I hopped on trains across 24 European countries with a Eurail pass. Then, in December that same year, I took some paid holiday time and spent a week in Indonesia. Just two weeks after getting back home, I was off again — this time to San Francisco, USA, where I rang in New Year’s Eve.
Later, after quitting my job to become a freelance translator, I didn’t think twice about doing whatever I fancied. For instance, I flew back from Beijing, China, spent a night at home, and then jetted off to Minneapolis, USA, the next day. Or I took three weeks off to explore countries in southern Africa.
So far, I’ve visited 92 countries. But since the pandemic hit, my chances to travel abroad have dropped off quite a bit.
The last places I went to were Cambodia and Vietnam. That’s when I noticed something had shifted — big time.
I’ve always been a solo traveller through and through. Wherever I went, I’d bump into other lone adventurers, and we’d often click and hang out for a bit. Sometimes I’d start the conversation; other times, they’d break the ice. When you’re a solo traveller, you can usually tell right away — eye to eye — if you’re on the same wavelength as someone else.
But lately, things have changed. With smartphones everywhere, most solo travellers I come across are glued to their screens, heads down, fiddling away. It makes it tricky to strike up a chat.
I’m not exactly a social butterfly myself — I’ve always enjoyed my own company, from childhood right up to now. So, I don’t bother waiting around for that perfect moment when someone finally puts their phone down to talk.
Sure, smartphones are great. You can stay in touch with family and friends no matter how far you roam, and it’s handy to have all sorts of info at your fingertips wherever you are. But there’s a downside, too — I think we’re missing out on chances to meet new people.
Everything’s got its ups and downs, I suppose.
©ondoku3.com
ドイツ語(Deutsch)
In den 90ern, als der Yen stark war, bin ich viel ins Ausland gereist.
Sobald ich einen Job hatte und ein gutes Gehalt bekam, wollte ich so viele Länder wie möglich sehen, solange ich die Chance dazu hatte. Sparen für Hochzeit oder Haus? Daran habe ich nicht mal gedacht.
Im März und April 1993 bin ich mit einem Eurail-Pass durch 24 europäische Länder gezogen. Im Dezember desselben Jahres habe ich dann Urlaub genommen und eine Woche in Indonesien verbracht. Zwei Wochen, nachdem ich wieder zu Hause war, ging’s schon wieder los — diesmal nach San Francisco, USA, wo ich Silvester gefeiert habe.
Später, nachdem ich meinen Job gekündigt und als freier Übersetzer angefangen hatte, habe ich gemacht, was ich wollte. Zum Beispiel bin ich aus Peking zurückgeflogen, habe eine Nacht zu Hause verbracht und bin am nächsten Tag nach Minneapolis, USA, gejettet. Oder ich habe mir drei Wochen freigenommen, um Länder im Süden Afrikas zu erkunden.
Bis jetzt war ich in 92 Ländern. Aber seit der Pandemie sind meine Chancen, ins Ausland zu reisen, ziemlich geschrumpft.
Die letzten Länder, die ich besucht habe, waren Kambodscha und Vietnam. Da habe ich gemerkt, dass sich was echt Großes geändert hat.
Ich bin schon immer allein gereist, durch und durch. Egal wo ich war, habe ich andere Solo-Abenteurer getroffen, und oft haben wir uns verstanden und ein bisschen zusammen abgehangen. Manchmal habe ich angefangen zu quatschen, manchmal haben sie den Anfang gemacht. Als Alleinreisender merkt man meistens sofort — Blick in Blick —, ob man auf einer Wellenlänge liegt.
Aber neulich hat sich das geändert. Die meisten Solo-Reisenden, die ich treffe, starren mit gesenktem Kopf auf ihre Handys und tippen herum. Das macht es schwer, ins Gespräch zu kommen.
Ich bin selbst kein großer Leute-Mensch — ich war schon immer gern allein, von klein auf bis heute. Deshalb warte ich nicht darauf, dass jemand mal sein Handy weglegt, um zu reden.
Klar, Smartphones sind super. Man bleibt mit Familie und Freunden in Kontakt, egal wie weit weg man ist, und es ist praktisch, überall Infos parat zu haben. Aber es gibt auch einen Haken: Ich glaube, wir verpassen Chancen, neue Leute kennenzulernen.
Alles hat wohl seine Vor- und Nachteile.
©ondoku3.com
フランス語(Français)
Dans les années 90, quand le yen était fort, j’ai pas mal voyagé à l’étranger.
Une fois que j’ai décroché un boulot et un bon salaire, j’avais qu’une envie : voir un max de pays tant que je pouvais. Mettre de l’argent de côté pour un mariage ou une maison ? Ça me traversait même pas l’esprit.
En mars et avril 93, j’ai pris des trains à travers 24 pays européens avec un pass Eurail. Puis, en décembre de la même année, j’ai posé des congés payés pour passer une semaine en Indonésie. Deux semaines après être rentré, je suis reparti — direction San Francisco, aux États-Unis, pour fêter le Nouvel An.
Plus tard, après avoir lâché mon job pour bosser comme traducteur freelance, je faisais ce qui me chantait. Par exemple, je suis rentré de Pékin, j’ai passé une nuit chez moi, et le lendemain, je suis allé à Minneapolis, aux États-Unis. Ou j’ai pris trois semaines pour explorer des pays en Afrique australe.
Jusqu’ici, j’ai visité 92 pays. Mais depuis la pandémie, mes chances de partir à l’étranger ont sacrément diminué.
Les derniers endroits où je suis allé, c’était le Cambodge et le Vietnam. Là, j’ai capté que quelque chose avait vraiment changé — en grand.
J’ai toujours été un voyageur solo, à fond. Partout où j’allais, je croisais d’autres aventuriers solitaires, et souvent, on accrochait bien et on traînait un peu ensemble. Des fois, c’est moi qui lançait la discute, des fois, c’est eux qui faisaient le premier pas. En solo, tu vois tout de suite — regard dans les yeux — si t’es sur la même vibe qu’un autre.
Mais récemment, ça a changé. Avec les smartphones partout, la plupart des voyageurs solo que je croise sont scotchés à leur écran, tête baissée, à tripoter leur truc. Ça complique pour taper la causette.
Je suis pas du genre hyper sociable — j’ai toujours aimé être seul, gamin comme maintenant. Du coup, je vais pas poireauter jusqu’à ce que quelqu’un lâche son téléphone pour parler.
C’est clair, les smartphones, c’est top. Tu restes en contact avec la famille et les potes peu importe où t’es, et t’as toutes les infos sous la main n’importe où. Mais y’a un revers : je trouve qu’on loupe des occasions de rencontrer du monde.
Tout a ses plus et ses moins, j’imagine.
©ondoku3.com
スペイン語 (Español)
En los 90, cuando el yen estaba fuerte, viajé un montón al extranjero.
Cuando conseguí un curro y un sueldo decente, me moría por visitar todos los países que pudiera mientras tuviera la oportunidad. ¿Ahorrar para boda o casa? Ni lo consideraba.
En marzo y abril del 93, recorrí 24 países europeos en tren con un pase Eurail. Luego, en diciembre de ese año, pedí vacaciones pagadas y me fui una semana a Indonesia. Dos semanas después de volver, ya estaba otra vez en marcha — esta vez a San Francisco, EE.UU., para celebrar Nochevieja.
Más tarde, después de dejar el curro y hacerme traductor autónomo, hacía lo que me daba la gana. Por ejemplo, volví de Pekín, pasé una noche en casa y al día siguiente volé a Minneapolis, EE.UU. O me tomé tres semanas para explorar países del sur de África.
Hasta ahora he estado en 92 países. Pero desde la pandemia, las oportunidades de viajar afuera se me han reducido bastante.
Los últimos sitios donde estuve fueron Camboya y Vietnam. Ahí me di cuenta de que algo había cambiado — y en grande.
Siempre he sido de viajar solo, al cien por cien. Donde fuera, encontraba otros viajeros solitarios, y muchas veces conectábamos y pasábamos un rato juntos. A veces yo empezaba a hablar, otras veces ellos rompían el hielo. Viajando solo, te das cuenta rápido — mirándolos a los ojos — si estás en sintonía con alguien.
Pero últimamente, las cosas son distintas. Con los móviles por todos lados, casi todos los viajeros solos que veo están pegados a sus pantallas, cabeza abajo, toqueteando. Es complicado arrancar una charla.
No soy de los que van de flor en flor socialmente — siempre me ha gustado estar solo, desde pequeño hasta ahora. Así que no me pongo a esperar a que alguien suelte el móvil para hablar.
Claro, los móviles molan. Puedes seguir en contacto con la familia y los amigos aunque estés lejísimos, y es un lujo tener toda la info a mano donde sea. Pero hay un pero: pienso que nos estamos perdiendo oportunidades de conocer a gente nueva.
Todo tiene su lado bueno y malo, supongo.
©ondoku3.com
イタリア語(Italiano)
Negli anni ’90, quando lo yen era forte, ho girato un sacco all’estero.
Appena ho trovato un lavoro e uno stipendio decente, non vedevo l’ora di visitare più Paesi possibile finché potevo. Risparmiare per sposarmi o comprarmi una casa? Non ci pensavo proprio.
A marzo e aprile del ’93, ho preso treni per girare 24 Paesi europei col pass Eurail. Poi, a dicembre dello stesso anno, ho preso ferie pagate e sono stato una settimana in Indonesia. Due settimane dopo essere tornato, sono ripartito — stavolta per San Francisco, negli USA, dove ho festeggiato Capodanno.
Più avanti, mollato il lavoro per fare il traduttore freelance, facevo quello che mi pareva. Tipo, sono tornato da Pechino, ho passato una notte a casa e il giorno dopo sono volato a Minneapolis, negli USA. O mi sono preso tre settimane per esplorare i Paesi del sud dell’Africa.
Finora ho visto 92 Paesi. Ma da quando è scoppiata la pandemia, le possibilità di viaggiare fuori sono calate un bel po’.
Gli ultimi posti dove sono andato sono stati Cambogia e Vietnam. Lì ho notato che qualcosa era cambiato, e pure tanto.
Sono sempre stato un viaggiatore solitario, al 100%. Ovunque andassi, incontravo altri avventurieri soli, e spesso ci trovavamo bene e passavamo un po’ di tempo insieme. A volte attaccavo bottone io, a volte erano loro a fare il primo passo. Quando viaggi da solo, capisci subito — occhi negli occhi — se sei sulla stessa lunghezza d’onda con qualcuno.
Ma ultimamente è diverso. Con gli smartphone dappertutto, la maggior parte dei viaggiatori solitari che incrocio sta sempre attaccata allo schermo, testa bassa, a smanettare. Difficile farci due chiacchiere.
Non sono proprio un tipo socievole — mi è sempre piaciuto stare per conto mio, da piccolo fino a oggi. Per questo non sto lì ad aspettare che qualcuno molli il telefono per parlare.
Certo, gli smartphone sono una figata. Puoi tenerti in contatto con famiglia e amici ovunque sei, ed è comodo avere tutte le info a portata di mano. Però c’è un lato negativo: mi sa che ci stiamo perdendo delle occasioni per conoscere gente nuova.
Ogni cosa ha i suoi pro e contro, no?
©ondoku3.com
ポルトガル語(Português)
Nos anos 90, quando o iene estava forte, eu viajava para caramba pro exterior.
Quando arrumei um trampo e comecei a ganhar um salário decente, eu só queria conhecer o máximo de países possível enquanto dava tempo. Guardar grana para casar ou comprar uma casa? Nem passava pela minha cabeça.
Em março e abril de 93, peguei trens e rodei 24 países europeus com um passe Eurail. Aí, em dezembro do mesmo ano, tirei umas férias pagas e fiquei uma semana na Indonésia. Duas semanas depois de voltar para casa, já estava de novo na estrada — dessa vez para São Francisco, nos EUA, onde passei o Ano Novo.
Depois, quando larguei o emprego para virar tradutor freelancer, eu fazia o que me dava na telha. Tipo, voltei de Pequim, dormi uma noite em casa e, no dia seguinte, peguei um voo para Minneapolis, nos EUA. Ou então tirei três semanas para explorar países do sul da África.
Até agora, já estive em 92 países. Mas desde que a pandemia apareceu, minhas chances de viajar para fora caíram bastante.
Os últimos lugares que eu fui foram Camboja e Vietnã. Foi aí que eu saquei que algo tinha mudado — e mudado para valer.
Sempre fui um viajante solo, de corpo e alma. Onde eu ia, encontrava outros aventureiros sozinhos, e a gente muitas vezes se dava bem e curtia um tempo juntos. Às vezes eu puxava papo, às vezes eles quebravam o gelo. Viajando sozinho, você saca na hora — olho no olho — se tá na mesma vibe que alguém.
Mas ultimamente, as coisas são tão diferentes. Com smartphones por aí o tempo todo, a maioria dos viajantes solos que eu vejo tá grudada na tela, cabeça baixa, mexendo sem parar. Fica difícil começar uma conversa.
Eu não sou lá muito de socializar — sempre curti ficar na minha, desde pequeno até hoje. Então, não fico esperando o momento perfeito para alguém largar o celular e falar.
Claro, smartphones são massa. Dá para falar com a família e os amigos não importa onde você tá, e é tranquilo ter todas as infos na mão em qualquer lugar. Mas tem um lado ruim: acho que a gente tá perdendo chances de conhecer gente nova.
Tudo tem seu lado bom e ruim, né?
©ondoku3.com
ロシア語 (Русский Язык)
В 90-е, когда иена была сильной, я часто мотался за границу.
Как только устроился на работу и начал нормально зарабатывать, захотелось объездить как можно больше стран, пока была возможность. Копить на свадьбу или дом? Даже не думал об этом.
В марте и апреле 93-го я прокатился на поездах по 24 странам Европы с проездным Eurail. А в декабре того же года взял отпуск и завис на неделю в Индонезии. Через две недели после возвращения опять рванул — на этот раз в Сан-Франциско, в Штатах, где встретил Новый год.
Потом, бросив работу и став фриланс-переводчиком, я делал, что хотел. Например, прилетал из Пекина, ночевал дома, а на следующий день уже летел в Миннеаполис, в Штаты. Или брал три недели, чтобы поездить по странам южной Африки.
На сегодня я был в 92 странах. Но с началом пандемии шансов ездить за границу стало куда меньше.
Последний раз я был в Камбодже и Вьетнаме. Тогда и заметил, что что-то реально поменялось.
Я всегда путешествовал один, на все сто. Куда бы ни приезжал, встречал таких же одиночек-авантюристов, и мы часто находили общий язык и тусовались вместе. Иногда я первый заговаривал, иногда они разбивали лёд. Когда ты один, сразу видно — глаза в глаза — на одной ли ты волне с человеком.
Но в последнее время всё по-другому. Смартфоны повсюду, и большинство одиночек, которых я встречаю, уткнулись в экраны, опустив голову, и что-то там ковыряют. Из-за этого сложно завести разговор.
Я сам не любитель тусовок — мне всегда было комфортно одному, с детства и до сих пор. Так что я не парюсь, выжидая, пока кто-то отложит телефон, чтобы поболтать.
Смартфоны, конечно, вещь крутая. Можно быть на связи с родными и друзьями, хоть на краю света, и удобно, когда вся инфа под рукой, где бы ты ни был. Но есть и минус: кажется, мы упускаем шансы завести новые знакомства.
Всё имеет свои плюсы и минусы, наверное.
©ondoku3.com
オランダ語(Nederlands)
In de jaren 90, toen de yen sterk was, reisde ik vaak naar het buitenland.
Zodra ik een baan scoorde en een goed salaris kreeg, wilde ik zo veel mogelijk landen zien zolang het kon. Sparen voor een bruiloft of huis? Dat kwam niet eens in me op.
In maart en april ’93 sprong ik met een Eurail-pas op treinen door 24 Europese landen. In december dat jaar nam ik betaalde vakantie en zat ik een week in Indonesië. Twee weken na thuiskomst ging ik er weer vandoor — deze keer naar San Francisco, VS, om oud en nieuw te vieren.
Later, toen ik mijn baan opzegde om freelance vertaler te worden, deed ik gewoon waar ik zin in had. Bijvoorbeeld: terugvliegen uit Beijing, één nacht thuis, en de volgende dag door naar Minneapolis, VS. Of ik nam drie weken vrij om rond te trekken in Zuid-Afrikaanse landen.
Tot nu toe ben ik in 92 landen geweest. Maar sinds de pandemie toesloeg, zijn mijn kansen om naar het buitenland te gaan flink gekrompen.
De laatste plekken waar ik was, waren Cambodja en Vietnam. Toen zag ik dat er iets flink veranderd was.
Ik ben altijd een echte soloreiziger geweest. Overal waar ik kwam, liep ik andere solo-avonturiers tegen het lijf, en vaak klikte het en hingen we even samen op. Soms begon ik te kletsen, soms namen zij het initiatief. Als soloreiziger zie je meteen — oog in oog — of je op dezelfde golflengte zit.
Maar onlangs is het anders. Met smartphones overal staren de meeste soloreizigers die ik zie naar hun scherm, hoofd omlaag, en zitten ze te frutselen. Dat maakt een babbeltje starten lastig.
Ik ben zelf geen sociaal type — ik heb altijd al graag mijn eigen gezelschap gehad, van jongs af aan tot nu. Dus ik wacht niet tot iemand z’n telefoon neerlegt om te praten.
Natuurlijk, smartphones zijn top. Je blijft in contact met familie en vrienden, hoe ver je ook bent, en het is handig om overal info bij de hand te hebben. Maar er zit een nadeel aan: ik denk dat we kansen missen om nieuwe mensen te leren kennen.
Alles heeft z’n plus- en minpunten, toch?
©ondoku3.com
スウェーデン語(Svenska)
På 90-talet, när yenen var stark, reste jag ofta utomlands.
När jag fixade ett jobb och började dra in en schysst lön, ville jag se så många länder jag kunde medan jag hade chansen. Spara till bröllop eller hus? Det var inte ens på kartan.
I mars och april ’93 åkte jag tåg genom 24 europeiska länder med ett Eurail-pass. Sen, i december samma år, tog jag lite semester och hängde en vecka i Indonesien. Två veckor efter att jag kom hem drog jag iväg igen — den här gången till San Francisco i USA för att fira nyår.
Senare, efter att jag sa upp mig och blev frilansöversättare, gjorde jag precis vad jag kände för. Till exempel flög jag hem från Peking, sov en natt hemma och stack till Minneapolis i USA dagen efter. Eller jag tog tre veckor ledigt för att kolla in länder i södra Afrika.
Hittills har jag varit i 92 länder. Men sen pandemin kom har det blivit mycket svårare att resa utomlands.
Sist jag var ute var i Kambodja och Vietnam. Då märkte jag att nåt hade ändrats — och det rejält.
Jag har alltid varit en ensamresenär, rakt igenom. Vart jag än kom träffade jag andra ensamma äventyrare, och ofta klickade det och vi hängde lite. Ibland drog jag igång snacket, ibland var det dom som tog första steget. Som ensamresenär ser du direkt — öga mot öga — om ni är på samma våglängd.
Men på sistone har det ändrats. Med smartphones överallt sitter de flesta ensamresenärer jag möter fast vid skärmen, huvudet nere, och pillar runt. Det gör det knepigt att snacka lite.
Jag är ingen social typ själv — jag har alltid gillat att vara för mig själv, från att jag var liten till nu. Så jag väntar inte på att nån ska lägga bort mobilen för att snacka.
Visst, smartphones är grymma. Du kan hålla kontakten med familjen och polarna hur långt bort du än är, och det är smidigt att ha all info nära till hands var du än är. Men det har en baksida: jag tror vi missar chanser att träffa nya folk.
Allt har väl sina för- och nackdelar.
©ondoku3.com
