日本語
僕が中学生だった頃、初期の英語の授業でアルファベットを習ったのですが、その際、ブロック体と筆記体の両方の書き方を教わりました。
小学校でローマ字を習ったのに加えて、英語のアルファベットのブロック体はいつの間にか日常生活に浸透していたので、特に物珍しさを感じませんでしたが、筆記体はカッコいいと思ったので一生懸命練習しました。
ところが意外なことに、その後、50人以上の英米人と英語で手紙のやり取りをしましたが、筆記体を書く人は一人もいませんでした。
この事実に直面し、さすがに僕も筆記体で英語を書くのをやめました。
話は変わって、僕は30代前半に本格的にロシア語の勉強を始めました。
テキストに印刷されたキリル文字にまったく抵抗はなく、わりとすんなりと覚えることができました。
ところがいざ数人のロシア人と文通してみると、今度は英語の時とは打って変わって、筆記体で書く人が殆どでした。
キリル文字の筆記体はミミズが這ったようにしか見えず、暗号を解読するような難しさを感じました。
ちなみにロシア語には「鶏の足のように字を書く」という表現があって、文字の書き方が汚いことを指しますが、僕は良い筆跡と悪い筆跡の区別ができないので、全てのロシア人が「鶏の足のように字を書く」ようにしか思えません。
今では時間をかければ筆記体で書かれたロシア語の文章を何とか読むことはできますが、筆記体に対する苦手意識は未だに強いです。
英語もロシア語も僕にとって身近な言語になりましたが、これら両言語の文字事情がこんなにも違うことには改めて驚かされます。
©ondoku3.com
英語 (English)
When I was in junior high school, I learnt the alphabet in the first English lessons, where we were taught how to write in both print and cursive.
In addition to learning to use the Roman alphabet to write Japanese words in primary school, the English alphabet in print had somehow permeated everyday life, so I didn’t find it particularly unusual, but I thought the cursive handwriting was cool, so I practised writing it a lot.
Surprisingly, however, I subsequently exchanged letters in English with more than 50 people from English-speaking countries, but not one of them wrote in cursive.
Faced with this fact, I soon stopped writing English in cursive.
Incidentally, I started studying Russian in earnest in my early thirties.
I had no resistance at all to the Cyrillic characters printed in the textbooks, and I was able to learn them rather easily.
However, when I started correspondence with a few Russians, I found that most of them wrote in cursive, which was a complete change from English.
The Cyrillic alphabet in cursive resembles worms crawling on the ground, and I felt that reading it was akin to deciphering difficult codes.
Incidentally, there is an expression in Russian, ‘writing like a chicken’s foot’ which refers to the messy way in which letters are written, but I cannot distinguish between good and bad handwriting, so it only seems to me that all Russians ‘write like a chicken’s foot’.
Nowadays, if I take time, I can manage to read Russian sentences written in cursive, but I still have a kind of reluctance towards the cursive handwriting of the Cyrillic alphabet.
Both English and Russian have become familiar to me, but I am surprised anew at how different the writing situations are between these two languages.
©ondoku3.com
ドイツ語(Deutsch)
Als ich in der Mittelschule war, lernte ich das Alphabet in der Anfangsphase des Englischunterrichts, wo wir sowohl in Druck- als auch in Schreibschrift unterrichtet wurden.
Zusätzlich dazu, dass ich in der Grundschule gelernt hatte, japanische Wörter mit dem lateinischen Alphabet zu schreiben, war das englische Alphabet in Druckschrift irgendwie in den Alltag eingedrungen, so dass ich es nicht sonderlich ungewöhnlich fand, aber ich fand die Schreibschrift cool und übte sie deshalb viel.
Überraschenderweise tauschte ich in der Folgezeit mit mehr als 50 Menschen aus englischsprachigen Ländern Briefe auf Englisch aus, aber nicht einer von ihnen schrieb in Schreibschrift.
Angesichts dieser Tatsache habe ich bald aufgehört, Englisch in Schreibschrift zu schreiben.
Übrigens habe ich mit Anfang dreißig angefangen, ernsthaft Russisch zu lernen.
Die in den Lehrbüchern abgedruckten kyrillischen Schriftzeichen bereiteten mir keinerlei Schwierigkeiten, und ich konnte sie relativ leicht erlernen.
Als ich jedoch begann, mit einigen Russen zu korrespondieren, stellte ich fest, dass die meisten von ihnen kursiv schrieben, was eine völlige Abkehr vom Englischen war.
Das kyrillische Alphabet in Kursivschrift ähnelt Würmern, die auf dem Boden krabbeln, und ich hatte das Gefühl, dass das Lesen der Schrift dem Entziffern komplexer Geheimschriften glich.
Übrigens gibt es im Russischen den Ausdruck „wie ein Hühnerfuß schreiben“, der sich auf die unordentliche Art und Weise bezieht, in der Buchstaben geschrieben werden, aber ich kann nicht zwischen guter und schlechter Handschrift unterscheiden, so dass ich nur den Eindruck habe, dass alle Russen „wie ein Hühnerfuß schreiben“.
Heute kann ich, wenn ich mir Zeit nehme, russische Sätze in Kursivschrift lesen, aber ich habe immer noch eine gewisse Unsicherheit gegenüber der kursiven Handschrift des kyrillischen Alphabets.
Sowohl Englisch als auch Russisch sind mir vertraut, aber ich bin immer wieder überrascht, wie unterschiedlich die Schreibsituationen in diesen beiden Sprachen sind.
©ondoku3.com
フランス語(Français)
Lorsque j’étais au collège, j’ai appris l’alphabet au début des cours d’anglais, où l’on nous apprenait à écrire à la fois en caractères d’imprimerie et en cursive.
En plus d’avoir appris à utiliser l’alphabet romain pour écrire des mots japonais à l’école primaire, l’alphabet anglais en caractères d’imprimerie avait en quelque sorte pénétré la vie quotidienne, de sorte que je ne l’ai pas trouvé particulièrement inhabituel, mais je trouvais que l’écriture cursive était cool, et je me suis donc beaucoup entraîné à l’écrire.
Cependant, à ma grande surprise, j’ai par la suite échangé des lettres en anglais avec plus de 50 personnes originaires de pays anglophones, mais aucune d’entre elles n’écrivait en cursive.
Face à ce constat, j’ai rapidement cessé d’écrire l’anglais en cursive.
Par ailleurs, j’ai commencé à étudier sérieusement le russe au début de la trentaine.
Les caractères cyrilliques imprimés dans les manuels ne m’ont posé aucun problème et j’ai pu les apprendre assez facilement.
Cependant, lorsque j’ai commencé à correspondre avec quelques Russes, j’ai constaté que la plupart d’entre eux écrivaient en cursive, ce qui était une rupture totale avec l’anglais.
L’alphabet cyrillique en cursive ressemble à des vers rampant sur le sol, et j’avais l’impression que le lire revenait à déchiffrer des codes difficiles.
En outre, il existe une expression en russe, « écrire comme une patte de poule », qui fait référence à la façon désordonnée dont les lettres sont écrites, mais je ne peux pas faire la différence entre une bonne et une mauvaise écriture, et il me semble donc que tous les Russes « écrivent comme une patte de poule ».
Aujourd’hui, si je prends le temps, j’arrive à lire des phrases russes écrites en cursive, mais j’ai toujours une sorte d’appréhension pour l’écriture cursive de l’alphabet cyrillique.
L’anglais et le russe me sont devenus familiers, mais je suis à nouveau surpris de constater à quel point les situations d’écriture sont différentes entre ces deux langues.
©ondoku3.com
スペイン語 (Español)
Cuando estaba en el primer ciclo de secundaria, aprendí el alfabeto en las primeras clases de inglés, donde nos enseñaban a escribir tanto en letra de imprenta como en cursiva.
Además de aprender a utilizar el alfabeto romano para escribir palabras japonesas en la escuela primaria, el alfabeto inglés impreso había calado de algún modo la vida cotidiana, por lo que no me pareció especialmente raro, pero la letra cursiva me pareció genial, así que practiqué mucho su escritura.
Sin embargo, sorprendentemente, después intercambié cartas en inglés con más de 50 personas de países anglófonos, pero ninguna de ellas escribía en cursiva.
Ante este hecho, pronto dejé de escribir inglés en cursiva.
Por cierto, empecé a estudiar ruso en serio a los treinta y pocos años.
No me resistí en absoluto a los caracteres cirílicos impresos en los libros de texto, y pude aprenderlos con bastante facilidad.
No obstante, cuando empecé a corresponder con algunos rusos, descubrí que la mayoría de ellos escribía en cursiva, lo que suponía un cambio total con respecto al inglés.
El alfabeto cirílico en cursiva se parece a gusanos arrastrándose por el suelo, y me parecía que leerlo era como descifrar códigos difíciles.
A propósito, hay una expresión en ruso, «escribir como pata de pollo», que se refiere a la forma desordenada en que se escriben las letras, pero no puedo distinguir entre buena y mala letra, así que sólo me parece que todos los rusos «escriben como pata de pollo».
Hoy en día, si me tomo mi tiempo, consigo leer frases rusas escritas en cursiva, pero sigo teniendo una especie de reticencia a la letra cursiva del alfabeto cirílico.
Tanto el inglés como el ruso me resultan familiares, pero me sorprende de nuevo lo diferentes que son las situaciones de escritura entre estos dos idiomas.
©ondoku3.com
イタリア語(Italiano)
Quando frequentavo la scuola media, ho imparato l’alfabeto durante le prime lezioni di inglese, dove ci veniva insegnato a scrivere sia in stampatello che in corsivo.
Oltre ad aver imparato l’alfabeto romano per scrivere le parole giapponesi alle elementari, l’alfabeto inglese in stampatello aveva in qualche modo permeato la vita quotidiana, quindi non l’ho trovato particolarmente insolito, ma ho pensato che la scrittura in corsivo fosse bella e mi sono esercitato molto a scriverla.
Sorprendentemente, però, in seguito ho scambiato lettere in inglese con più di 50 persone provenienti da Paesi anglofoni, ma nessuno di loro scriveva in corsivo.
Di fronte a questo fatto, ho smesso presto di scrivere in corsivo l’inglese.
Per inciso, ho iniziato a studiare seriamente il russo nei primi anni trenta.
Non ho avuto alcuna resistenza ai caratteri cirillici stampati nei libri di testo e sono riuscito a impararli piuttosto facilmente.
Tuttavia, quando ho iniziato a corrispondere con alcuni russi, ho scoperto che la maggior parte di loro scriveva in corsivo, il che era un cambiamento totale rispetto all’inglese.
L’alfabeto cirillico in corsivo assomiglia a vermi che strisciano sul terreno e mi sembrava che leggerlo fosse come decifrare codici difficili.
Tra l’altro, in russo esiste un’espressione, “scrivere come una zampa di gallina”, che si riferisce al modo disordinato in cui vengono scritte le lettere, ma non riesco a distinguere tra buona e cattiva calligrafia, quindi mi sembra solo che tutti i russi “scrivano come una zampa di gallina”.
Oggi, se mi prendo il tempo necessario, riesco a leggere le frasi russe scritte in corsivo, ma ho ancora una sorta di ritrosia per la scrittura corsiva dell’alfabeto cirillico.
Sia l’inglese che il russo mi sono diventati familiari, ma mi sorprende ancora una volta quanto siano diverse le situazioni di scrittura tra queste due lingue.
©ondoku3.com
ポルトガル語(Português)
Quando eu estava no ensino fundamental II, aprendi o alfabeto nas primeiras aulas de inglês, em que aprendíamos a escrever tanto em letra de forma quanto em letra cursiva.
Além de ter aprendido a usar o alfabeto romano para escrever palavras japonesas na escola primária, o alfabeto inglês impresso já havia permeado de alguma forma a vida cotidiana, portanto, não o achei particularmente incomum, mas achei a letra cursiva legal e pratiquei muito essa escrita.
Surpreendentemente, porém, troquei cartas em inglês com mais de 50 pessoas de países de língua inglesa, mas nenhuma delas escrevia em letra cursiva.
Diante desse fato, logo parei de escrever em inglês com letra cursiva.
A propósito, comecei a estudar russo com seriedade no início dos meus trinta anos.
Não tive nenhuma resistência aos caracteres cirílicos impressos nos livros didáticos e consegui aprendê-los com bastante facilidade.
Entretanto, quando comecei a me corresponder com alguns russos, descobri que a maioria deles escrevia em letra cursiva, o que era uma mudança completa em relação ao inglês.
O alfabeto cirílico em letra cursiva se assemelha a vermes rastejando no chão, e eu achava que lê-lo era como decifrar códigos difíceis.
Por falar nisso, há uma expressão em russo, “escrever como um pé de galinha”, que se refere à maneira bagunçada com que as letras são escritas, mas não consigo distinguir entre uma caligrafia boa e uma ruim, portanto, parece-me que todos os russos “escrevem como um pé de galinha”.
Hoje em dia, se eu dedicar algum tempo, consigo ler frases russas escritas em letra cursiva, mas ainda tenho uma espécie de reticência à caligrafia cursiva do alfabeto cirílico.
Tanto o inglês quanto o russo se tornaram familiares para mim, mas me surpreendo novamente com a diferença entre as situações de escrita nesses dois idiomas.
©ondoku3.com
ロシア語 (Русский Язык)
Когда я учился в младшей школе, я выучил алфавит на первых уроках английского языка, где нас учили писать как печатными буквами, так и скорописью.
Помимо того, что в начальной школе я научился писать японские слова с помощью латинского алфавита, английский алфавит в печатном виде уже каким-то образом вошёл в повседневную жизнь, поэтому я не находил его особенно необычным, но мне казалось, что скоропись — это круто, поэтому я много практиковался в её написании.
Удивительно, но впоследствии я обменялся письмами на английском языке с более чем 50 людьми из англоязычных стран, но ни один из них не писал скорописью.
Столкнувшись с этим фактом, я вскоре перестал писать по-английски скорописью.
Кстати, я начал серьёзно изучать русский язык в начале своих тридцатых годов.
Напечатанные в учебниках кириллические буквы не вызывали у меня никакого сопротивления, и я довольно легко их выучил.
Однако когда я начал переписываться с несколькими русскими, то обнаружил, что большинство из них пишут скорописью, что совершенно не похоже на английский язык.
Кириллица в скорописи напоминает червей, ползающих по земле, и я чувствовал, что читать её — сродни расшифровке сложных кодов.
К тому же, в русском языке есть выражение «писать как курица лапой», которое относится к неаккуратному написанию букв, но я не могу отличить хороший почерк от плохого, поэтому мне просто кажется, что все русские «пишут как курица лапой».
Сейчас, если уделить время, мне удаётся читать русские предложения, написанные скорописью, но я всё ещё испытываю некую неловкость к скорописному почерку кириллицы.
Английский и русский языки стали для меня привычными, но я заново удивляюсь тому, насколько различаются ситуации написания текстов на этих двух языках.
©ondoku3.com
オランダ語(Nederlands)
Toen ik op de middelbare school zat, leerde ik het alfabet in de eerste lessen Engels, waar we zowel in drukletters als cursief leerden schrijven.
Naast het leren van het Romeinse alfabet om Japanse woorden te schrijven op de basisschool, was het Engelse alfabet in gedrukte vorm al op de een of andere manier doorgedrongen in het dagelijks leven. Daarom vond ik het niet bijzonder ongewoon, maar ik vond het cursieve handschrift wel cool en oefende het veel.
Verrassend genoeg wisselde ik vervolgens brieven in het Engels uit met meer dan 50 mensen uit Engelssprekende landen, maar niet één van hen schreef cursief.
Geconfronteerd met dit feit, stopte ik al snel met het cursief schrijven van Engels.
Overigens begon ik serieus Russisch te studeren toen ik begin dertig was.
Ik had geen enkele weerstand tegen de cyrillische karakters in de leerboeken en ik kon ze vrij gemakkelijk leren.
Toen ik echter begon te corresponderen met een paar Russen, ontdekte ik dat de meesten van hen in cursief schreven, wat een complete verandering was ten opzichte van het Engels.
Het Cyrillische alfabet in cursief schrift lijkt op wormen die over de grond kruipen, en ik had het gevoel dat het lezen ervan leek op het ontcijferen van moeilijke codes.
Trouwens, er is een uitdrukking in het Russisch, ‘schrijven als een kippenpoot’, die verwijst naar de slordige manier waarop letters worden geschreven, maar ik kan geen onderscheid maken tussen goed en slecht handschrift, dus het lijkt me alleen dat alle Russen ‘schrijven als een kippenpoot’.
Tegenwoordig kan ik, als ik er de tijd voor neem, Russische zinnen in cursief lezen, maar ik heb nog steeds een soort terughoudendheid ten opzichte van het cursieve handschrift van het cyrillische alfabet.
Ik ben vertrouwd geraakt met zowel Engels als Russisch, maar ik ben opnieuw verbaasd over hoe verschillend de schrijfsituaties in deze twee talen zijn.
©ondoku3.com
スウェーデン語(Svenska)
När jag gick på högstadiet lärde jag mig alfabetet under de första engelska lektionerna, där vi fick lära oss att skriva både med tryckbokstäver och kursiv stil.
Förutom att jag hade lärt mig att använda det romerska alfabetet för att skriva japanska ord i grundskolan, hade det engelska alfabetet i tryck på något sätt genomsyrat vardagen. Det kändes därför inte särskilt ovanligt, men jag tyckte att den kursiva handstilen var cool, så jag övade mycket på att skriva den.
Förvånansvärt nog brevväxlade jag sedan på engelska med över 50 personer från engelsktalande länder, men inte en enda av dem skrev kursivt.
Ställd inför detta faktum slutade jag snart att skriva engelska i kursiv stil.
För övrigt började jag studera ryska på allvar i början av trettiotalet.
Jag hade inget som helst motstånd mot de kyrilliska tecknen i läroböckerna, och jag kunde lära mig dem ganska lätt.
När jag började korrespondera med några ryssar upptäckte jag dock att de flesta av dem skrev med kursiv stil, vilket var en total omställning från engelska.
Det kyrilliska alfabetet i kursiv stil liknar maskar som kryper på marken, och jag upplevde att det var som att dechiffrera svåra koder att läsa det.
Förresten finns det ett uttryck på ryska, “att skriva som en hönsfot”, som syftar på det röriga sätt på vilket bokstäver skrivs, men jag kan inte skilja mellan bra och dålig handstil, så det verkar bara som om alla ryssar “skriver som en hönsfot”.
Numera kan jag, om jag tar mig tid, klara av att läsa ryska meningar skrivna i kursiv stil, men jag har fortfarande en slags motvilja mot det kyrilliska alfabetets kursiva handstil.
Både engelska och ryska har blivit bekanta för mig, men jag blir på nytt förvånad över hur olika skrivsituationerna är på dessa två språk.
©ondoku3.com
