日本語
先月は、パンデミック以来初めて、オランダの人気サックス奏者、キャンディー・ダルファーのライブを観に行きました。
会場は僕の行きつけの映画館、名古屋センチュリーシネマのすぐ隣にあるライブハウス、名古屋クラブクアトロでした。
ライブの数日前になって告知を見たので、当日券を買って入場しました。
年がら年中足を運んでいる映画館の隣でキャンディーの演奏を聴けるなんて、何とも不思議な感じがしました。
ライブハウスではステージからわりと離れた距離に座席が配置されていて、それ以外は立ち見のエリアでした。
運良く、ステージの近くに陣取ることができました。
久しぶりに演奏が始まる前の高揚感を味わい、ブルーノート東京に頻繁に通っていた2010年代の記憶が脳裏に甦りました。
キャンディー本人がサックスとヴォーカルを担当するのは言わずもがなですが、さらに二人のヴォーカリストと、もう一人のサックス奏者、そしてトロンボーン奏者をフィーチャーした編成でした。
久々に聴いたデイヴ・スチュワートの名曲「リリー・ワズ・ヒア」には感動して鳥肌が立ちました。今回もギタリスト、ウルコ・ベッドのギターソロは秀逸でした。
また、今年の5月に惜しまれながらもこの世を去ったサックス奏者、デイヴィッド・サンボーンの名曲「ストレート・トゥ・ザ・ハート」をキャンディーが演奏した時は、文字通り、心に沁みました。
最後はいつものように、彼らはアヴェレイジ・ホワイト・バンドの代表曲「ピック・アップ・ザ・ピーセズ」で、熱気あふれる夜を締めくくってくれました。
会場のエネルギーは手に取るように感じられ、観客はクセになるリズムに合わせて体を揺らしたり、手拍子をしたりしていました。
それは純粋な音楽の魔法とも言うべき夜であり、人々の心をひとつにし、忘れられない思い出を作るライブ・パフォーマンスの力を証明するものでした。
会場を後にするとき、僕は芸術と、芸術が人生にもたらす喜びに対する感謝の気持ちを新たにせずにはいられませんでした。この先もずっと大切な思い出として残したい夜でした。
©ondoku3.com
英語 (English)
Last month, for the first time since the Pandemic, I went to see the popular Dutch saxophonist Candy Dulfer perform live.
The venue was Nagoya Club Quattro, a live music venue right next to my favourite cinema, Century Cinema Nagoya.
I saw the notice a few days before the concert, so I bought the ticket on the day and went in.
It felt strange to be able to hear Candy play next to the cinema that I visit all year round.
The seats were arranged rather far away from the stage, and the rest of the area was standing room only.
I was lucky enough to be able to settle in close to the stage.
For the first time in a long time, I experienced a sense of excitement before the beginning of the performance, and memories of the 2010s, when I frequented Blue Note Tokyo, came flooding back to my mind.
It goes without saying that Candy herself was on saxophone and vocals, but the band also featured two vocalists, another saxophonist and a trombone player.
Dave Stewart’s masterpiece ‘Lily Was Here’, which I hadn’t heard in a while, moved me and gave me goosebumps. Ulco Bed’s guitar solo was excellent again this time.
And when Candy played the saxophonist David Sanborn’s iconic song ‘Straight to the Heart’, who sadly passed away in May this year, it literally touched my heart.
As usual, they ended the electrifying night with the popular tune by Average White Band ‘Pick Up the Pieces’.
The energy in the venue was palpable, with the audience swaying and clapping along to the infectious rhythms.
It was a night of pure musical magic, a testament to the power of live performances to bring people together and create unforgettable memories.
As I left the venue, I couldn’t help but feel a renewed sense of appreciation for the arts and the joy they bring into my life. It was a night I would cherish for a long time.
©ondoku3.com
ドイツ語(Deutsch)
Letzten Monat habe ich zum ersten Mal seit der Pandemie ein Live-Konzert der beliebten niederländischen Saxophonistin Candy Dulfer besucht.
Das Konzert fand im Nagoya Club Quattro statt, einem Veranstaltungsort für Live-Musik direkt neben meinem Lieblingskino, dem Century Cinema Nagoya.
Ich habe die Ankündigung ein paar Tage vor dem Konzert gesehen, also habe ich am Tag des Konzerts die Karte gekauft und ich bin hineingegangen.
Es war ein seltsames Gefühl, Candy neben dem Kino spielen zu hören, das ich das ganze Jahr über besuche.
Die Sitzplätze waren ziemlich weit von der Bühne entfernt, und der Rest des Raums war nur für Stehplätze vorgesehen.
Ich hatte das Glück, mich in der Nähe der Bühne niederlassen zu können.
Zum ersten Mal seit langem habe ich vor Beginn des Auftritts ein Gefühl der Aufregung verspürt, und Erinnerungen an die 2010er Jahre, als ich Blue Note Tokyo oft besuchte, kamen mir wieder in den Sinn.
Es versteht sich von selbst, dass Candy selbst Saxophon spielte und sang, aber die Band bestand auch aus zwei Sängern, einem weiteren Saxophonisten und einem Posaunenbläser.
Dave Stewarts Meisterwerk „Lily Was Here“, das ich schon lange nicht mehr gehört hatte, hat mich gerührt und mir eine Gänsehaut verursacht. Das Gitarrensolo von Ulco Bed war auch dieses Mal wieder hervorragend.
Und als Candy das ikonische Stück ‘Straight to the Heart’ des Saxophonisten David Sanborn spielte, der leider im Mai dieses Jahres verstorben ist, berührte es buchstäblich mein Herz.
Wie üblich haben sie den spannenden Abend mit dem beliebten Stück der Average White Band ‘Pick Up the Pieces’ beendet.
Die Energie im Saal war greifbar, das Publikum wiegte sich und klatschte zu den ansteckenden Rhythmen mit.
Es war ein Abend purer musikalischer Magie, ein Zeugnis der Kraft von Live-Auftritten, die Menschen zusammenbringen und unvergessliche Erinnerungen schaffen.
Als ich den Veranstaltungsort verlassen habe, konnte ich nicht anders, als ein neues Gefühl der Wertschätzung für die Kunst und die Freude, die sie in mein Leben bringt, zu empfinden. Es war ein Abend, an den ich mich noch lange erinnern werde.
©ondoku3.com
フランス語(Français)
Le mois dernier, pour la première fois depuis la pandémie, je suis allé voir la saxophoniste néerlandaise populaire Candy Dulfer jouer en concert.
Le concert a eu lieu au Nagoya Club Quattro, un lieu de musique live situé juste à côté de mon cinéma préféré, le Century Cinema Nagoya.
J’ai vu l’annonce quelques jours avant le concert, j’ai donc acheté le billet le jour même et je suis entré.
C’était étrange de pouvoir écouter Candy jouer à côté du cinéma que je fréquente toute l’année.
Les sièges étaient disposés assez loin de la scène, et le reste de l’espace était réservé aux spectateurs debout.
J’ai eu la chance de pouvoir m’installer près de la scène.
Pour la première fois depuis longtemps, j’ai ressenti un sentiment d’excitation avant le début de la performance, et des souvenirs des années 2010, lorsque je fréquentais le Blue Note Tokyo, me sont revenus à l’esprit.
Il va sans dire que Candy jouait elle-même du saxophone et chantait, mais le groupe comprenait également deux chanteurs, un autre saxophoniste et un tromboniste.
Le chef-d’œuvre « Lily Was Here » de Dave Stewart, que je n’avais pas entendu depuis longtemps, m’a ému et m’a donné la chair de poule. Le solo de guitare d’Ulco Bed était encore une fois exceptionnel.
Et lorsque Candy a joué le morceau iconique « Straight to the Heart » du saxophoniste David Sanborn, malheureusement décédé en mai dernier, il m’a littéralement touché le cœur.
Comme d’habitude, la soirée passionnante s’est terminée par un morceau populaire de l’Average White Band, « Pick Up the Pieces ».
L’énergie dans la salle était palpable, le public se balançant et tapant des mains sur les rythmes contagieux.
C’était une soirée de pure magie musicale, un témoignage du pouvoir des performances en direct qui rassemblent les gens et créent des souvenirs inoubliables.
En quittant la salle, je n’ai pu m’empêcher d’apprécier à nouveau les arts et la joie qu’ils apportent dans ma vie. C’était une soirée dont je me souviendrai longtemps.
©ondoku3.com
スペイン語 (Español)
El mes pasado, por primera vez desde la pandemia, fui a ver a la popular saxofonista neerlandesa Candy Dulfer tocar en un concierto.
El concierto tuvo lugar en el Nagoya Club Quattro, un local de música en directo situado justo al lado de mi cine favorito, el Century Cinema Nagoya.
Vi el anuncio unos días antes del concierto, así que compré la entrada el mismo día y entré.
Me pareció extraño poder escuchar tocar a Candy junto al cine que visito todo el año.
Las butacas estaban dispuestas bastante lejos del escenario, y el resto de la zona era sólo para gente de pie.
Tuve la suerte de poder acomodarme cerca del escenario.
Por primera vez en mucho tiempo, experimenté una sensación de entusiasmo antes del comienzo de la actuación, y los recuerdos de la década de 2010, cuando frecuentaba el Blue Note de Tokio, volvieron a mi mente.
Ni que decir tiene que la propia Candy tocaba el saxofón y cantaba, pero la banda también contaba con dos vocalistas, otro saxofonista y un trombonista.
La obra maestra de Dave Stewart «Lily Was Here», que hacía tiempo que no escuchaba, me emocionó y me puso la piel de gallina. El solo de guitarra de Ulco Bed fue excelente una vez más.
Y cuando Candy tocó la emblemática pieza «Straight to the Heart» del saxofonista David Sanborn, tristemente fallecido en mayo de este año, me llegó literalmente al corazón.
Como de costumbre, pusieron fin a la apasionante noche con el popular tema de Average White Band «Pick Up the Pieces».
La energía en el recinto era palpable, con el público balanceándose y aplaudiendo a los ritmos contagiosos.
Fue una noche de pura magia musical, un testimonio del poder de las actuaciones en directo para unir a la gente y crear recuerdos inolvidables.
Al salir del recinto, no pude evitar sentir un renovado aprecio por las artes y la alegría que aportan a mi vida. Fue una noche que recordaré durante mucho tiempo.
©ondoku3.com
イタリア語(Italiano)
Il mese scorso, per la prima volta dopo la pandemia, sono andato a vedere dal vivo la popolare sassofonista olandese Candy Dulfer.
Il concerto si è svolto al Nagoya Club Quattro, un locale di musica dal vivo che si trova proprio accanto al mio cinema preferito, il Century Cinema Nagoya.
Ho visto l’annuncio qualche giorno prima del concerto, così ho comprato il biglietto il giorno stesso e sono entrato.
Mi è sembrato strano poter ascoltare Candy suonare accanto al cinema che frequento tutto l’anno.
I posti a sedere erano disposti piuttosto lontano dal palco, mentre il resto dell’area era riservato ai posti in piedi.
Ho avuto la fortuna di potermi sistemare vicino al palco.
Per la prima volta dopo tanto tempo, ho provato un senso di eccitazione prima dell’inizio dello spettacolo e mi sono tornati in mente i ricordi degli anni 2010, quando frequentavo il Blue Note Tokyo.
Va da sé che Candy stessa suonava il sassofono e cantava, ma la band comprendeva anche due vocalist, un altro sassofonista e un trombonista.
Il capolavoro di Dave Stewart “Lily Was Here”, che non sentivo da tempo, mi ha commosso e fatto venire la pelle d’oca. L’assolo di chitarra di Ulco Bed è stato straordinario anche questa volta.
E quando Candy ha suonato il brano iconico “Straight to the Heart” del sassofonista David Sanborn, purtroppo scomparso nel maggio di quest’anno, mi ha letteralmente toccato il cuore.
Come al solito, hanno concluso l’emozionante serata con il popolare brano della Average White Band “Pick Up the Pieces”.
L’energia nel locale era palpabile, con il pubblico che ondeggiava e batteva le mani ai ritmi contagiosi.
È stata una serata di pura magia musicale, una testimonianza del potere degli spettacoli dal vivo di unire le persone e creare ricordi indimenticabili.
Quando ho lasciato il locale, non ho potuto fare a meno di provare un rinnovato senso di apprezzamento per le arti e la gioia che portano nella mia vita. È stata una serata che conserverò a lungo.
©ondoku3.com
ポルトガル語(Português)
No mês passado, pela primeira vez desde a pandemia, fui ver a popular saxofonista holandesa Candy Dulfer se apresentar ao vivo.
O show foi realizado no Nagoya Club Quattro, um local de música ao vivo bem ao lado do meu cinema favorito, o Century Cinema Nagoya.
Eu vi o aviso alguns dias antes do show, então comprei o ingresso no dia mesmo e entrei.
Foi estranho poder escutar Candy tocar ao lado do cinema que frequento o ano todo.
Os assentos estavam dispostos bem longe do palco, e o restante da área era apenas para pessoas em pé.
Tive a sorte de conseguir me acomodar perto do palco.
Pela primeira vez em muito tempo, experimentei uma sensação de empolgação antes do início da apresentação, e as lembranças da década de 2010, quando eu frequentava o clube Blue Note de Tóquio, voltaram à minha mente.
Não é preciso dizer que a própria Candy tocava saxofone e cantava, mas a banda também contava com dois vocalistas, outro saxofonista e um trombonista.
A obra-prima de Dave Stewart, “Lily Was Here”, que eu não ouvia há algum tempo, me emocionou e me comoveu profundamente. O solo de guitarra de Ulco Bed foi extraordinário mais uma vez.
E quando Candy tocou a peça icônica “Straight to the Heart” do saxofonista David Sanborn, que infelizmente faleceu em maio deste ano, literalmente tocou meu coração.
Como de costume, eles encerraram a noite emocionante com a música popular da Average White Band “Pick Up the Pieces”.
A energia no local era palpável, com o público balançando e batendo palmas aos ritmos contagiantes.
Foi uma noite de pura magia musical, um testemunho do poder das apresentações ao vivo para unir as pessoas e criar memórias inesquecíveis.
Ao sair do local, não pude deixar de sentir um renovado senso de apreciação pelas artes e pela alegria que trazem à minha vida. Foi uma noite que guardarei com carinho por muito tempo.
©ondoku3.com
ロシア語 (Русский Язык)
В прошлом месяце, впервые после Пандемии, я побывал на живом выступлении популярной голландской саксофонистки Кэнди Дюльфера.
Концерт состоялся в клубе Нагоя Куаттро, заведении с живой музыкой, расположенном прямо рядом с моим любимым кинотеатром Сентюри Синема Нагоя.
Я увидел объявление за несколько дней до концерта, поэтому купил билет в тот же день и вошёл внутрь.
Было странно слушать игру Кэнди рядом с кинотеатром, который я посещаю круглый год.
Сиденья были расположены довольно далеко от сцены, а в остальных местах были только стоячие зоны.
Мне повезло, и я смог устроиться поближе к сцене.
Впервые за долгое время я испытал чувство волнения перед началом выступления, и в моей памяти всплыли воспоминания о 2010-х годах, когда я часто посещал клуб Блю Ноут Токио.
Само собой разумеется, что сама Кэнди играла на саксофоне и пела, но в состав группы также входили два вокалиста, ещё один саксофонист и тромбонист.
Шедевр Дэйва Стюарта «Lily Was Here», который я давно не слышал, тронул меня и вызвал мне мурашки по коже. Гитарное соло Улко Бэда на этот раз вновь было великолепным.
А когда Кэнди исполнила культовую композицию «Straight to the Heart» саксофониста Дэвида Сэнборна, который, к сожалению, скончался в мае этого года, она буквально тронула моё сердце.
Как обычно, они завершили зажигательный вечер популярной мелодией группы Average White Band «Pick Up the Pieces».
Энергия в зале была ощутимой, публика раскачивалась и хлопала в такт заразительным ритмам.
Это была ночь чистого музыкального волшебства, свидетельство того, что живые выступления способны объединять людей и создавать незабываемые воспоминания.
Покидая зал, я вновь почувствовал благодарность за искусство и ту радость, которую оно приносит в мою жизнь. Это был вечер, который я буду лелеять долгое время.
©ondoku3.com
オランダ語(Nederlands)
Vorige maand ging ik voor het eerst sinds de Pandemie naar een liveoptreden van de populaire Nederlandse saxofoniste Candy Dulfer.
Het concert vond plaats in de Nagoya Club Quattro, een live muzieklocatie vlak naast mijn favoriete bioscoop, Century Cinema Nagoya.
Ik zag de aankondiging een paar dagen voor het concert, dus kocht ik op de dag zelf het kaartje en ging naar binnen.
Het voelde vreemd om naar Candy te luisteren spelen naast de bioscoop die ik het hele jaar door bezoek.
De stoelen stonden nogal ver weg van het podium en de rest van de ruimte was alleen voor staanplaatsen.
Ik had het geluk dat ik me dicht bij het podium kon nestelen.
Voor het eerst in lange tijd voelde ik een gevoel van opwinding voor het begin van het optreden, en herinneringen aan de jaren 2010, toen ik de club Blue Note in Tokio vaak bezocht, kwamen terug in mijn gedachten.
Het spreekt voor zich dat Candy zelf saxofoon speelde en zong, maar de band bestond ook uit twee vocalisten, een andere saxofonist en een trombonist.
Dave Stewart’s meesterwerk ‘Lily Was Here’, die ik al een tijdje niet gehoord had, ontroerde me en gaf me kippenvel. De gitaarsolo van Ulco Bed was ook deze keer weer uitstekend.
En toen Candy het iconische stuk ‘Straight to the Heart’ van saxofonist David Sanborn speelde, die helaas in mei van dit jaar is overleden, raakte dat letterlijk mijn hart.
Zoals gebruikelijk sloten ze de boeiende avond af met het populaire nummer van Average White Band ‘Pick Up the Pieces’.
De energie in de zaal was voelbaar, het publiek deinde en klapte mee op de aanstekelijke ritmes.
Het was een avond van pure muzikale magie, een bewijs van de kracht van live-optredens om mensen samen te brengen en onvergetelijke herinneringen te creëren.
Toen ik de zaal verliet, voelde ik een hernieuwd gevoel van waardering voor de kunsten en de vreugde die ze in mijn leven brengen. Het was een avond die ik nog lang zou koesteren.
©ondoku3.com
スウェーデン語(Svenska)
Förra månaden gick jag för första gången sedan pandemin för att se den populära holländska saxofonisten Candy Dulfer uppträda live.
Konserten ägde rum på Nagoya Club Quattro, ett ställe för livemusik precis intill min favoritbiograf, Century Cinema Nagoya.
Jag såg annonsen några dagar före konserten, så jag köpte biljetten samma dag och gick in.
Det kändes märkligt att kunna lyssna på Candy spela bredvid den biograf som jag besöker året runt.
Sittplatserna var placerade ganska långt bort från scenen och resten av området var ståplatser.
Jag hade turen att kunna slå mig ner nära scenen.
För första gången på länge kände jag en viss entusiasm inför föreställningen och minnena från 2010-talet, då jag ofta besökte klubben Blue Note i Tokyo, kom tillbaka till mitt sinne.
Det säger sig självt att Candy själv spelade saxofon och sjöng, men i bandet ingick också två sångare, en annan saxofonist och en trombonist.
Dave Stewarts mästerverk “Lily Was Here”, som jag inte hade hört på länge, fängslade mig och gav mig gåshud. Ulco Bed’s gitarrsolo var utmärkt även den här gången.
Och när Candy spelade saxofonisten David Sanborns ikoniska stycke “Straight to the Heart”, berörde det bokstavligen mitt hjärta. Sorgligt nog dog han i maj i år.
Som vanligt avslutade de den spännande kvällen med Average White Bands populära melodi “Pick Up the Pieces”.
Energin i lokalen var påtaglig, och publiken gungade och klappade med i de smittsamma rytmerna.
Det var en kväll av ren musikmagi, ett bevis på liveframträdandenas förmåga att föra människor samman och skapa oförglömliga minnen.
När jag lämnade lokalen kunde jag inte låta bli att känna en förnyad känsla av uppskattning för konsten och den glädje den ger till mitt liv. Det var en kväll som jag kommer att minnas under lång tid framöver.
©ondoku3.com
