日本語
名古屋にある映画館、伏見ミリオン座でジャン・リュック・ゴダール監督の名作「勝手にしやがれ」と「気狂いピエロ」を鑑賞しました。
これら不朽の名作を大画面で鑑賞できるなんて、映画ファンにとっては贅沢の極みです。
「気狂いピエロ」では、フェルディナンという男と、彼のかつての愛人マリアンヌとの逃避行がスリリングかつユーモラスに描かれています。
マリアンヌがフェルディナンを「ピエロ」と呼ぶ度に、彼は「俺の名前はフェルディナンだ！」と不機嫌そうに訂正します。
そのような場面が何度も登場する点や、フェルディナンのナレーションでいくつかの意味深な単語が3回から4回ほど繰り返される点が、この作品の斬新さを際立たせています。
ノートに書かれた詩が大写しになるシーンは、観客の気を散らすのではなく、二人の逃避行の行方に新鮮な息吹を与えているように思えます。
また、「Allons-y, Alonso.」に代表されるように、フェルディナンの言葉遊びのセンスが秀逸です。
彼に嫌気がさしたマリアンヌは、ギャングたちと手を組んでフェルディナンを裏切ります。
マリアンヌを銃殺したフェルディナンは顔にペンキを塗り、さらにはダイナマイトを顔に巻きつけ、火を点けて爆死します。
これほど衝撃的で印象に残るシーンは、長い映画史においても類を見ません。
「勝手にしやがれ」も、一組の男女の逃避行が描かれていて、最終的に男が女に裏切られる点で、「気狂いピエロ」と同じですが、時折挿入されるジャズの曲が、ただならぬ緊張感を醸し出しています。
主人公ミシェルのガールフレンド、パトリシアが、取材の仕事で、ある作家に「あなたの人生における最も大きな野望は何ですか？」と訊くと、その作家は「不死身になってから死ぬこと」と答えます。
このような逆説的な台詞は、ゴダールの映画の真骨頂と言えるでしょう。
ゴダール自身が通報者の役で出演している点も興味深いです。
アメリカ人であるパトリシアは、ミシェルが時々口にするフランス語のスラングの意味を尋ねます。
ミシェルが死に絶える直前に発した「むかつく」という言葉の意味をパトリシアが尋ねるシーンは世界中で有名です。
この映画の舞台となったパリとマルセイユは、僕が2000年代初頭に頻繁に足を運んだためか、無性に懐かしくなりました。
©ondoku3.com
英語 (English)
I had the pleasure of watching Jean-Luc Godard’s masterpieces, “Breathless” and “Pierrot Le Fou,” at the Fushimi Millionza cinema in Nagoya.
Being able to experience these timeless classics on a big screen is the epitome of luxury for film enthusiasts.
In “Pierrot Le Fou,” we are treated to a thrilling and humourous escapade of a man named Ferdinand and his former lover Marianne.
Every time Marianne calls Ferdinand “Pierrot,” he angrily corrects her, exclaiming, “My name is Ferdinand!”
The recurrence of such moments and the repetition of a few profound words in Ferdinand’s narration, three or four times, accentuate the innovation of this work.
Scenes where poems written in a notebook are visible in closeup seem to breathe fresh life into the course of their escapade rather than distract the audience.
Moreover, as exemplified by phrases like “Allons-y, Alonso,” Ferdinand’s knack for wordplay is exceptional.
Marianne, having grown weary of him, eventually betrays Ferdinand by collaborating with gangsters.
Ferdinand, after shooting Marianne, paints his face, wraps dynamite around it, and ignites it, resulting in a fiery demise.
Scenes as impactful and memorable as this are truly unparalleled in the annals of cinema history.
In “Breathless,” we witness another couple’s escape, with the man ultimately being betrayed by the woman, echoing the theme of “Pierrot Le Fou.” However, the occasional insertion of jazz music adds an extra layer of tension.
Michelle’s girlfriend, Patricia, during her interview with an author, asks, “What is your greatest ambition in life?”, to which the author replies, “To die after becoming immortal.”
Such paradoxical dialogue is emblematic of Godard’s films.
It’s also intriguing to note that Godard himself makes a cameo appearance as an informer in the film.
Patricia, who hails from America, inquires about the meanings of the French slang words that Michelle occasionally utters.
The scene where Patricia asks about the meaning of the word “disgusting” pronounced by Michelle just before his demise is famous all over the world.
The settings of this film, Paris and Marseille, have a nostalgic charm, perhaps due to my frequent visits there in the early 2000s.
©ondoku3.com
ドイツ語(Deutsch)
Ich hatte das Vergnügen, Jean-Luc Godards Meisterwerke “Außer Atem” und “Pierrot le Fou” im Fushimi Millionza-Kino in Nagoya zu sehen.
Die Möglichkeit, diese zeitlosen Klassiker auf einer großen Leinwand zu erleben, ist der Inbegriff des Luxus für Filmbegeisterte.
In “Pierrot le Fou” werden wir mit einem aufregenden und humorvollen Abenteuer eines Mannes namens Ferdinand und seiner ehemaligen Geliebten Marianne verwöhnt.
Jedes Mal, wenn Marianne Ferdinand „Pierrot“ nennt, korrigiert er sie wütend und ruft aus: „Mein Name ist Ferdinand!“
Das Wiederauftreten solcher Momente und die drei- oder viermalige Wiederholung einiger tiefgreifender Worte in Ferdinands Erzählung unterstreicht die Innovation dieses Werkes.
Szenen, in denen in einem Notizbuch geschriebene Gedichte in Nahaufnahme zu sehen sind, scheinen dem Verlauf ihrer Eskapade neues Leben einzuhauchen, anstatt das Publikum abzulenken.
Darüber hinaus, wie durch Sätze wie “Allons-y, Alonso” exemplifiziert, ist Ferdinands Talent für Wortspiele außergewöhnlich.
Marianne, die seiner überdrüssig geworden ist, verrät schließlich Ferdinand, indem sie mit Gangstern zusammenarbeitet.
Nachdem Ferdinand Marianne erschossen hat, bemalt er sein Gesicht, umwickelt es mit Dynamit und zündet es an, was zu einem feurigen Tod führt.
Szenen, so eindrucksvoll und denkwürdig wie diese, sind wirklich beispiellos in den Annalen der Filmgeschichte.
In “Außer Atem” erleben wir die Flucht eines anderen Paares, wobei der Mann schließlich von der Frau verraten wird und das Thema von “Pierrot le Fou” widerspiegelt. Allerdings sorgt die gelegentliche Einfügung von Jazzmusik für zusätzliche Spannung.
Michelles Freundin Patricia fragt während ihres Interviews mit einem Autor: „Was ist Ihr größtes Lebensziel?“, worauf der Autor antwortet: „Zu sterben, nachdem ich unsterblich geworden bin.“
Solch ein paradoxer Dialog ist typisch für Godards Filme.
Interessant ist auch, dass Godard selbst im Film einen Cameo-Auftritt als Informant macht.
Patricia, Michelles Freundin aus Amerika, erkundigt sich nach den Bedeutungen der französischen Slangwörter, die Michelle gelegentlich ausspricht.
Die Szene, in der Patricia nach der Bedeutung des Wortes “ekelhaft” fragt, das Michelle kurz vor seinem Tod ausspricht, ist weltweit berühmt.
Die Schauplätze dieses Films, Paris und Marseille, haben einen nostalgischen Charme, vielleicht aufgrund meiner häufigen Besuche dort in den frühen 2000er Jahren.
©ondoku3.com
フランス語(Français)
J’ai eu le plaisir de voir les chefs-d’œuvre de Jean-Luc Godard, “À bout de souffle” et “Pierrot Le Fou”, au cinéma Fushimi Millionza à Nagoya.
Pouvoir vivre l’expérience de ces classiques intemporels sur grand écran est la quintessence du luxe pour les amateurs de cinéma.
Dans “Pierrot Le Fou”, nous nous sommes traités à une escapade palpitante et humoristique d’un homme nommé Ferdinand et de son ancienne amante Marianne.
Chaque fois que Marianne appelle Ferdinand « Pierrot », il la corrige avec colère en s’exclamant : « Je m’appelle Ferdinand ! »
La récurrence de tels moments et la répétition de quelques mots profonds dans la narration de Ferdinand, trois ou quatre fois, accentuent l’innovation de cette œuvre.
Les scènes où des poèmes écrits dans un cahier sont visibles en gros plan semblent insuffler un nouveau souffle au cours de leur escapade plutôt que de distraire le public.
De plus, comme en témoignent des phrases telles que « Allons-y, Alonso », le talent de Ferdinand pour les jeux de mots est exceptionnel.
Marianne, lassée de lui, finit par trahir Ferdinand en collaborant avec des gangsters.
Ferdinand, après avoir tiré sur Marianne, se peint le visage, l’enroule de dynamite autour et l’allume, provoquant une fin enflammée.
Des scènes aussi marquantes et mémorables que celle-ci sont véritablement sans précédent dans les annales de l’histoire du cinéma.
Dans “À bout de souffle”, on assiste à la fuite d’un autre couple, l’homme étant finalement trahi par la femme, ce qui fait écho au thème de “Pierrot Le Fou”. Cependant, l’insertion occasionnelle de musique jazz ajoute une couche supplémentaire de tension.
La petite amie de Michelle, Patricia, lors de son entretien avec un auteur, demande : « Quelle est votre plus grande ambition dans la vie ? », ce à quoi l’auteur répond : « Devenir immortel et puis mourir ».
Ce dialogue paradoxal est emblématique des films de Godard.
Il est également intéressant de noter que Godard lui-même fait une brève apparition en tant qu’informateur dans le film.
Patricia, originaire d’Amérique, s’enquiert de la signification des mots d’argot français que Michelle prononce de temps en temps.
La scène où Patricia s’interroge sur la signification du mot “dégueulasse” prononcé par Michelle juste avant sa mort est célèbre dans le monde entier.
Les décors de ce film, Paris et Marseille, ont un charme nostalgique, peut-être dû à mes fréquentes visites là-bas au début des années 2000.
©ondoku3.com
スペイン語 (Español)
Tuve el placer de ver las obras maestras de Jean-Luc Godard, “Sin aliento” y “Pierrot Le Fou”, en el cine Fushimi Millionza de Nagoya.
Poder experimentar estos clásicos atemporales en una pantalla grande es el epítome del lujo para los entusiastas del cine.
En “Pierrot Le Fou”, se nos ofrece una emocionante y divertida escapada de un hombre llamado Ferdinand y su ex amante Marianne.
Cada vez que Marianne llama a Ferdinand “Pierrot”, él la corrige enojado y exclama: “¡Me llamo Ferdinand!”
La recurrencia de tales momentos y la repetición de algunas palabras profundas en la narración de Ferdinand, tres o cuatro veces, acentúan la innovación de esta obra.
Las escenas en las que se ven en primer plano poemas escritos en un cuaderno parecen insuflar nueva vida al transcurso de su escapada en lugar de distraer al público.
Además, como se ejemplifica en frases como “Allons-y, Alonso”, la habilidad de Ferdinand para los juegos de palabras es excepcional.
Marianne, cansada de él, finalmente traiciona a Ferdinand colaborando con gánsteres.
Ferdinand, después de disparar a Marianne, se pinta la cara, la envuelve con dinamita y la enciende, lo que resulta en una muerte ardiente.
Escenas tan impactantes y memorables como ésta son verdaderamente incomparables en los anales de la historia del cine.
En “Sin aliento”, somos testigos de la fuga de otra pareja, en la que el hombre finalmente es traicionado por la mujer, haciendo eco del tema de “Pierrot Le Fou”. Sin embargo, la inserción ocasional de música jazz añade una capa adicional de tensión.
La novia de Michelle, Patricia, durante su entrevista con un autor, le pregunta: “¿Cuál es su mayor ambición en la vida?”, a lo que el autor responde: “Morir después de volverse inmortal”.
Este diálogo paradójico es emblemático de las películas de Godard.
También es intrigante notar que el propio Godard hace un cameo como informante en la película.
Patricia, que es oriunda de Estados Unidos, pregunta sobre el significado de las palabras del argot francés que Michelle pronuncia ocasionalmente.
La escena en la que Patricia pregunta sobre el significado de la palabra “repugnante” pronunciada por Michelle justo antes de su fallecimiento es famosa en todo el mundo.
Los escenarios de esta película, París y Marsella, tienen un encanto nostálgico, quizás debido a mis frecuentes visitas allí a principios de la década de 2000.
©ondoku3.com
イタリア語(Italiano)
Ho avuto il piacere di vedere i capolavori di Jean-Luc Godard, “Fino all’ultimo respiro” e “Pierrot Le Fou”, al cinema Fushimi Millionza di Nagoya.
Poter vivere questi classici senza tempo su un grande schermo è l’apice del lusso per gli appassionati di cinema.
In “Pierrot Le Fou”, siamo trattati con una fuga avvincente e umoristica di un uomo di nome Ferdinand e della sua ex amante Marianne.
Ogni volta che Marianne chiama Ferdinand “Pierrot”, lui la corregge con rabbia, esclamando: “Mi chiamo Ferdinand!”
La ricorrenza di tali momenti e la ripetizione di alcune parole profonde nella narrazione di Ferdinand, tre o quattro volte, accentuano l’innovazione di quest’opera.
Le scene in cui poesie scritte su un quaderno sono visibili in primo piano sembrano infondere nuova vita al corso della loro scappatella piuttosto che distrarre il pubblico.
Inoltre, come esemplificato da frasi come “Allons-y, Alonso”, il talento di Ferdinand per i giochi di parole è eccezionale.
Marianne, stufa di lui, alla fine tradisce Ferdinand collaborando con gangster.
Ferdinand, dopo aver sparato a Marianne, si dipinge il viso, vi avvolge la dinamite attorno e la accende, provocando una morte infuocata.
Scene di così grande impatto e memorabili come questa sono veramente senza pari negli annali della storia del cinema.
In “Fino all’ultimo respiro”, assistiamo alla fuga di un’altra coppia, con l’uomo che alla fine viene tradito dalla donna, riecheggiando il tema di “Pierrot Le Fou”. Tuttavia, l’occasionale inserimento di musica jazz aggiunge un ulteriore livello di tensione.
La fidanzata di Michelle, Patricia, durante la sua intervista con un autore, chiede: “Qual è la sua più grande ambizione nella vita?”, a cui l’autore risponde: “Morire dopo essere diventato immortale”.
Questo dialogo paradossale è emblematico dei film di Godard.
È anche interessante notare che lo stesso Godard fa un cameo come informatore nel film.
Patricia, che viene dall’America, chiede il significato delle parole gergali francesi che Michelle pronuncia di tanto in tanto.
La scena in cui Patricia chiede il significato della parola “ripugnante” pronunciata da Michel poco prima della sua morte è famosa in tutto il mondo.
Le ambientazioni di questo film, Parigi e Marsiglia, hanno un fascino nostalgico, forse a causa delle mie frequenti visite lì all’inizio degli anni 2000.
©ondoku3.com
ポルトガル語(Português)
Tive o prazer de assistir às obras-primas de Jean-Luc Godard, “Acossado” e “Pierrot, o Louco”, no cinema Fushimi Millionza em Nagoya.
Ser capaz de vivenciar esses clássicos atemporais em uma tela grande é o epítome do luxo para os entusiastas do cinema.
Em “Pierrot, o Louco”, somos presenteados com uma escapada emocionante e bem-humorada de um homem chamado Ferdinand e sua ex-amante Marianne.
Cada vez que Marianne chama Ferdinand de “Pierrot”, ele a corrige com raiva, exclamando: “Meu nome é Ferdinand!”
A recorrência de tais momentos e a repetição de algumas palavras profundas na narração de Ferdinand, três ou quatro vezes, acentuam a inovação dessa obra.
Cenas em que poemas escritos em um caderno são visíveis em close-up parecem dar vida nova ao curso de sua escapada, em vez de distrair o público.
Além disso, como exemplificado por frases como “Allons-y, Alonso”, o talento de Ferdinand para o jogo de palavras é excepcional.
Marianne, cansada dele, acaba traindo Ferdinand, colaborando com gângsteres.
Ferdinand, depois de atirar em Marianne, pinta o seu rosto, envolve-o com dinamite e a acende, resultando em uma morte violenta.
Cenas tão impactantes e memoráveis quanto esta são verdadeiramente incomparáveis nos anais da história do cinema.
Em “Acossado”, testemunhamos a fuga de outro casal, com o homem sendo, em última instância, traído pela mulher, ecoando o tema de “Pierrot, o Louco”. No entanto, a inserção ocasional de música jazz acrescenta uma camada extra de tensão.
A namorada de Michelle, Patrícia, durante entrevista com um autor, pergunta: “Qual é a sua maior ambição na vida?”, ao que o autor responde: “Morrer depois de se tornar imortal”.
Esse diálogo paradoxal é emblemático dos filmes de Godard.
Também é intrigante notar que o próprio Godard faz uma pequena aparição como informante no filme.
Patricia, originária dos Estados Unidos, pergunta sobre o significado das gírias francesas que Michelle pronuncia ocasionalmente.
A cena em que Patricia pergunta sobre o significado da palavra “nojento” pronunciada por Michelle pouco antes de seu falecimento é famosa em todo o mundo.
Os cenários deste filme, Paris e Marselha, têm um charme nostálgico, talvez devido às minhas frequentes visitas lá no início dos anos 2000.
©ondoku3.com
ロシア語 (Русский Язык)
Мне посчастливилось посмотреть шедевры Жан-Люка Годара, «На Последнем Дыхании» и «Безумный Пьеро», в кинотеатре Фушими Миллион-за в Нагое.
Иметь возможность пережить эти бессмертные классики на большом экране — это воплощение роскоши для кинолюбителей.
В «Безумный Пьеро» мы наблюдаем захватывающую и юмористическую выходку мужчины по имени Фердинанд и его бывшей возлюбленной Марианны.
Каждый раз, когда Марианна называет Фердинанда «Пьеро», он сердито поправляет её, восклицая: «Меня зовут Фердинанд!»
Повторение таких моментов и многократное повторение нескольких глубоких слов в повествовании Фердинанда, три или четыре раза, подчеркивают новаторство этого произведения.
Сцены, в которых крупным планом видны написанные в тетради стихи, словно вдыхают свежую жизнь в ход их бегства, а не отвлекают зрителей.
Кроме того, как показано в таких фразах, как «Allons-y, Alonso», способность Фердинанда к игре слов является исключительной.
Марианна, уставшая от него, в конце концов предаёт Фердинанда, сотрудничая с гангстерами.
Фердинанд, застрелив Марианну, красит себе лицо, обматывает его динамитом и поджигает, что приводит к огненной гибели.
Сцены такой силы и запоминающиеся как эта, поистине не имеют себе равных в анналах истории кино.
В «На последнем дыхании» мы являемся свидетелями побега ещё одной пары, когда женщина в конечном итоге предаёт мужчину, что повторяет тему «Безумный Пьеро». Однако случайное включение джазовой музыки добавляет дополнительного напряжения.
Подруга Мишель, Патриция, во время интервью с автором спрашивает: «Какова ваша самая большая цель в жизни?», на что автор отвечает: «Умереть, став бессмертным».
Такой парадоксальный диалог символизирует фильмы Годара.
Также интересно отметить, что сам Годар появляется в фильме в эпизодической роли информатора.
Патрисия, родом из Америки, интересуется значением французских сленговых слов, которые Мишель время от времени произносит.
Сцена, где Патриция спрашивает о значении слова «отвратительно», произнесенного Мишелем незадолго до его кончины, известна во всём мире.
Места действия этого фильма, Париж и Марсель, обладают ностальгическим очарованием, возможно, из-за моих частых посещений там в начале 2000-х годов.
©ondoku3.com
オランダ語(Nederlands)
Ik had het genoegen om de meesterwerken van Jean-Luc Godard, ‘Ademloos’ en ‘Pierrot Le Fou’, te bekijken in de bioscoop Fushimi Millionza in Nagoya.
Het kunnen ervaren van deze tijdloze klassiekers op een groot scherm is het toppunt van luxe voor filmliefhebbers.
In ‘Pierrot Le Fou’ worden we getrakteerd op een spannende en humoristische escapade van een man genaamd Ferdinand en zijn voormalige geliefde Marianne.
Elke keer dat Marianne Ferdinand ‘Pierrot’ noemt, corrigeert hij haar boos en roept uit: ‘Mijn naam is Ferdinand!’
De herhaling van dergelijke momenten en de herhaling van enkele diepzinnige woorden in de vertelling van Ferdinand, drie of vier keer, benadrukken de innovatie van dit werk.
Scènes waarin gedichten die in een notitieboekje zijn geschreven van dichtbij zichtbaar zijn, lijken het verloop van hun escapade nieuw leven in te blazen in plaats van het publiek af te leiden.
Bovendien is Ferdinands talent voor woordspelingen uitzonderlijk, zoals blijkt uit uitspraken als ‘Allons-y, Alonso’.
Marianne, die genoeg van hem heeft gekregen, verraadt uiteindelijk Ferdinand door samen te werken met gangsters.
Ferdinand, nadat hij Marianne heeft neergeschoten, beschildert zijn gezicht, wikkelt dynamiet eromheen en steekt het aan, wat resulteert in een vurige ondergang.
Scènes die zo indrukwekkend en gedenkwaardig zijn als deze, zijn werkelijk ongeëvenaard in de annalen van de filmgeschiedenis.
In ‘Ademloos’ zijn we getuige van de ontsnapping van een ander stel, waarbij de man uiteindelijk wordt verraden door de vrouw, in navolging van het thema van ‘Pierrot Le Fou’. De af en toe ingevoegde jazzmuziek voegt echter een extra laag spanning toe.
Michelle’s vriendin Patricia vraagt tijdens haar interview met een auteur: ‘Wat is je grootste ambitie in het leven?’, waarop de auteur antwoordt: ‘Onsterfelijk worden en dan sterven.’
Een dergelijke paradoxale dialoog is emblematisch voor Godards films.
Het is ook intrigerend om op te merken dat Godard zelf een cameo-optreden maakt als informant in de film.
Patricia, afkomstig uit Amerika, informeert naar de betekenissen van de Franse slangwoorden die Michel af en toe uitspreekt.
De scène waarin Patricia vraagt naar de betekenis van het woord ‘walgelijk’ dat Michel vlak voor zijn overlijden uitsprak, is beroemd over de hele wereld.
De locaties van deze film, Parijs en Marseille, hebben een nostalgische charme, misschien vanwege mijn frequente bezoeken daar in het begin van de jaren 2000.
©ondoku3.com
スウェーデン語(Svenska)
Jag hade nöjet att se Jean-Luc Godards mästerverk, “Andfådd” och “Pierrot Le Fou,” på Fushimi Millionza-biografen i Nagoya.
Möjligheten att uppleva dessa tidlösa klassiker på en stor skärm är inkarnationen av lyx för filmälskare.
I “Pierrot Le Fou” bjuds vi på en spännande och humoristisk eskapad av en man vid namn Ferdinand och hans före detta älskarinna Marianne.
Varje gång Marianne kallar Ferdinand “Pierrot” rättar han henne argt och utbrister: “Jag heter Ferdinand!”
Återkomsten av sådana ögonblick och upprepningen av några djupa ord i Ferdinands berättelse, tre eller fyra gånger, framhäver innovationen i detta verk.
Scener där dikter skrivna i en anteckningsbok är synliga i närbild verkar blåsa nytt liv i deras eskapad istället för att distrahera publiken.
Dessutom, som exemplifieras av fraser som “Allons-y, Alonso,” är Ferdinands förmåga att leka med ord är enastående.
Marianne, efter att ha tröttnat på honom, förråder till slut Ferdinand genom att samarbeta med gangsters.
Ferdinand, efter att ha skjutit Marianne, målar sitt ansikte, virar dynamit runt det och antänder det, vilket resulterar i en brinnande död.
Scener som är lika slagkraftiga och minnesvärda som detta är verkligen oöverträffade i filmhistoriens annaler.
I “Andfådd” bevittnar vi ett annat pars flykt, där mannen till sist blir förrådd av kvinnan, vilket återspeglar temat i “Pierrot Le Fou”. Dock lägger det av och till insättningen av jazzmusik till ett extra lager av spänning.
Michelles flickvän, Patricia, frågar under sin intervju med en författare, “Vad är din största ambition i livet?”, varpå författaren svarar: “Att dö efter att ha blivit odödlig.”
En sådan paradoxal dialog är emblematisk för Godards filmer.
Det är också spännande att notera att Godard själv gör ett framträdande som en informatör i filmen.
Patricia, som kommer från Amerika, frågar efter betydelsen av de franska slangorden som Michelle då och då uttalar.
Scenen där Patricia frågar om betydelsen av ordet “äckligt” som Michel uttalar precis innan sin bortgång är känd över hela världen.
Platserna där den här filmen spelades in, Paris och Marseille, har en nostalgisk charm, kanske på grund av mina frekventa besök där i början av 2000-talet.
©ondoku3.com
