日本語
予想通り、久しぶりに茨城県ひたちなか市を訪れたことで、僕の脳内にノスタルジックな感情の波が生まれました。
その日は僕の55歳の誕生日で、これを特別な形で祝いたいと常々思っていたのですが、この夢が小学校時代に一緒に勉強した元同級生のおかげで実現しました。
彼女は英語教育の分野において長年経験を積んできた、気さくで聡明な女性です。
勝田駅まで迎えに来てくれた彼女と一緒に、地元の人たちに人気のお洒落なレストランで昼食をとりました。
近況報告をしているうちに、僕の口から次から次へと言葉が溢れ出し、彼女とは子供の頃からうまが合っていたことを思い出しました。
昼食後、広大な敷地に様々な花や木々が植えられたひたち海浜公園に向かいました。
閑散期だったため人通りが少なく、咲いている花も少なかったのですが、メタセコイアの並木道はとても印象的でした。
僕らは所要時間約15分の観覧車に乗り、いろいろな話をしたのですが、まるで子供の頃にタイムスリップしたかのような感覚を覚えました。
二人とも救いがたい方向音痴ですが、奇跡的に公園の出口を見つけることができました。
公園を後にして、那珂川の河川敷で夕日を眺めながらその静かな雰囲気を堪能しました。
子供の頃の水切り遊びを思い出して、地面に落ちている石を拾ってできるだけ水平に投げてみましたが、石は一度も水面で跳ねることなく川の中に消えていきました。
いかにも日本の田舎らしいそののどかな風景は、パリの夜景やサハラ砂漠のパノラマに勝るとも劣らない美しさでした。
美は日常に溢れており、それに気づくか気づかないかは、すべてものの見方次第なのです。
彼女に勝田駅まで送ってもらった後、僕はまたいつか戻ってこようと心に誓いながら帰途に就きました。
©ondoku3.com
英語 (English)
Not surprisingly, my first visit to Hitachinaka, Ibaraki in a long while triggered a wave of nostalgic emotions in my brain.
It was my fifty-fifth birthday and I had always dreamt of celebrating it in a special way, which came true thanks to my ex-classmate with whom I studied together in my primary school days.
She is a friendly and intelligent woman with years of experience in English education.
She came to pick me up at Katsuta Station, and we went for lunch at a posh restaurant popular with locals.
While we caught up on our lives, one word after another poured out of my mouth in a torrent, which made me remember that we were on the same wavelength even in our childhood.
After lunch, we headed for Hitachi Seaside Park, an extensive stretch of land with a wide variety of flowers and trees.
The park was off-season, so there were few people and few flowers in bloom, but the avenue of metasequoia trees was quite impressive.
We rode on the Ferris wheel, which took about 15 minutes to complete one lap, and talked about many things, and it seemed to me as if we had stepped back in time to our childhood.
Although neither of us have a minimal sense of direction, we miraculously found the exit from the park.
We left the park and enjoyed the tranquil atmosphere on the banks of the Naka River, watching the sunset.
My childhood memories of playing ducks and drakes prompted me to pick up a stone from the ground and throw it as horizontally as possible, but it disappeared into the river without skipping on the water surface even once.
This idyllic landscape typical of the Japanese countryside was not at all inferior in beauty to the night view of Paris or the panoramic view of the Sahara Desert.
Beauty is omnipresent in everyday life, and it depends entirely on our way of seeing things whether we realise that or not.
After she drove me back to Katsuta Station, I set off for home, promising myself that one day I would be back again.
©ondoku3.com
ドイツ語(Deutsch)
Es ist nicht überraschend, dass mein erster Besuch in Hitachinaka, Ibaraki, seit langem eine Welle nostalgischer Gefühle in meinem Gehirn auslöste.
Es war mein fünfundfünfzigster Geburtstag und ich hatte immer davon geträumt, ihn auf besondere Weise zu feiern, was dank meiner ehemaligen Klassenkameradin, mit der ich in der Grundschule zusammen gelernt hatte, in Erfüllung ging.
Sie ist eine freundliche und intelligente Frau, die über jahrelange Erfahrung im Englischunterricht verfügt.
Sie holte mich am Bahnhof Katsuta ab, und wir gingen zum Mittagessen in ein bei Einheimischen beliebtes Nobelrestaurant.
Während wir uns über unser Leben unterhielten, sprudelte ein Wort nach dem anderen aus meinem Mund, was mich daran erinnerte, dass wir schon in unserer Kindheit auf der gleichen Wellenlänge waren.
Nach dem Mittagessen machten wir uns auf den Weg zum Hitachi Seaside Park, einem weitläufigen Gelände mit einer großen Vielfalt an Blumen und Bäumen.
Da der Park außerhalb der Saison geöffnet war, gab es nur wenige Menschen und wenig blühende Blumen, aber die Allee mit Metasequoia-Bäumen war sehr beeindruckend.
Wir fuhren mit dem Riesenrad, das für eine Runde etwa 15 Minuten dauerte, und unterhielten uns über viele Dinge, und es schien mir, als würden wir in unsere Kindheit zurückversetzt.
Obwohl wir beide nicht den geringsten Orientierungssinn haben, fanden wir wie durch ein Wunder den Ausgang des Parks.
Wir verließen den Park und genossen die ruhige Atmosphäre am Ufer des Naka-Flusses und beobachteten den Sonnenuntergang.
Meine Kindheitserinnerungen an das Spielen mit hüpfenden Steinen veranlassten mich, einen Stein vom Boden aufzuheben und ihn so waagerecht wie möglich zu werfen, aber er verschwand im Fluss, ohne auch nur einmal über die Wasseroberfläche zu hüpfen.
Diese für japanische Dörfer typische Idylle stand der Ansicht von Paris bei Nacht oder dem Panoramablick auf die Sahara in nichts nach.
Schönheit ist im Alltag allgegenwärtig, und es hängt ganz von unserer Sichtweise auf die Dinge ab, ob wir das bemerken oder nicht.
Nachdem sie mich zurück zum Bahnhof Katsuta gefahren hatte, machte ich mich auf den Heimweg, wobei ich mir versprach, eines Tages wiederzukommen.
©ondoku3.com
フランス語(Français)
Il n’est pas surprenant que ma première visite à Hitachinaka, Ibaraki, depuis longtemps, ait déclenché une vague d’émotions nostalgiques dans mon cerveau.
C’était mon cinquante-cinquième anniversaire et j’avais toujours rêvé de le fêter d’une manière spéciale, ce qui s’est réalisé grâce à mon ancienne camarade de classe avec laquelle j’ai étudié à l’école primaire.
C’est une femme sympathique et intelligente qui a des années d’expérience dans l’enseignement de l’anglais.
Elle est venue me chercher à la gare de Katsuta et nous sommes allées déjeuner dans un restaurant chic apprécié des locaux.
Pendant que nous parlions de nos vies, un mot après l’autre sortait de ma bouche comme un torrent, ce qui m’a fait me rappeler que nous étions sur la même longueur d’onde même dans notre enfance.
Après le déjeuner, nous nous sommes rendus au parc Hitachi Seaside, une vaste étendue de terre avec une grande variété de fleurs et d’arbres.
Le parc étant hors saison, il y avait peu de monde et la plupart des fleurs n’etaient pas en floraison, mais l’allée d’arbres de métaséquoia était assez impressionnante.
Nous avons fait un tour de grande roue, qui a duré environ 15 minutes, et nous avons discuté de choses et d’autres, et il me semblait que nous avions remonté le temps jusqu’à notre enfance.
Bien que nous n’ayons ni l’un ni l’autre un minimum de sens de l’orientation, nous avons miraculeusement trouvé la sortie du parc.
Nous avons quitté le parc et avons profité de l’atmosphère tranquille sur les rives de la rivière Naka, en regardant le soleil se coucher.
Mes souvenirs d’enfance, lorsque je faisais des ricochets, m’ont incité à ramasser une pierre sur le sol et à la lancer le plus horizontalement possible, mais elle a disparu dans la rivière sans sauter une seule fois à la surface de l’eau.
Ce paysage idyllique, typique de la campagne japonaise, n’était en rien inférieur en beauté à la vue nocturne de Paris ou à la vue panoramique du désert du Sahara.
La beauté est omniprésente dans la vie de tous les jours, et que l’on s’en aperçoive ou non dépend entièrement de notre façon de voir les choses.
Après qu’elle m’a ramené à la gare de Katsuta, j’ai pris le chemin de la maison, en me promettant qu’un jour je reviendrais.
©ondoku3.com
スペイン語 (Español)
Como era de esperar, mi primera visita a Hitachinaka, Ibaraki, en mucho tiempo desencadenó una oleada de emociones nostálgicas en mi cerebro.
Era mi cincuenta y cinco cumpleaños y siempre había soñado con celebrarlo de una manera especial, lo cual se hizo realidad gracias a mi antigua compañera de clase con la que estudié en la escuela primaria.
Es una mujer simpática e inteligente con años de experiencia en la enseñanza del inglés.
Me recogió en la estación de Katsuta y fuimos a almorzar a un elegante restaurante muy popular entre los lugareños.
Mientras hablábamos de nuestras vidas, una palabra tras otra salía de mi boca como un torrente, recordándome que estábamos en la misma onda incluso cuando éramos niños.
Después de comer, nos dirigimos al parque Hitachi Seaside, una vasta extensión de terreno con una gran variedad de flores y árboles.
Como el parque estaba fuera de temporada, había poca gente y la mayoría de las flores no estaban en floración, pero la avenida de árboles de metasequoia era bastante impresionante.
Dimos un paseo en la noria, que duró unos 15 minutos, y charlamos de esto y aquello, y me pareció que habíamos viajado en el tiempo hasta nuestra infancia.
Aunque ninguno de los dos tenemos un mínimo sentido de la orientación, encontramos milagrosamente la salida del parque.
Salimos del parque y disfrutamos del ambiente tranquilo a orillas del río Naka, viendo cómo se ponía el sol.
Los recuerdos de mi infancia en la que solía jugar haciendo saltar piedras me impulsaron a coger una piedra del suelo y lanzarla lo más horizontalmente posible, pero desapareció en el río sin saltar sobre la superficie del agua ni una sola vez.
Este paisaje idílico, típico de la campiña japonesa, no era en absoluto inferior en belleza a la vista nocturna de París o a la vista panorámica del desierto del Sahara.
La belleza es omnipresente en la vida cotidiana, y que nos demos cuenta de ello o no depende enteramente de nuestra forma de ver las cosas.
Después de que me llevara de vuelta a la estación de Katsuta, me dirigí a casa, prometiéndome que algún día volvería.
イタリア語(Italiano)
Non è sorprendente che la mia prima visita a Hitachinaka, Ibaraki, dopo tanto tempo abbia scatenato nel mio cervello un’ondata di emozioni nostalgiche.
Era il mio cinquantacinquesimo compleanno e avevo sempre sognato di festeggiarlo in modo speciale, cosa che si è avverata grazie alla mia vecchia compagna di classe con cui ho studiato alle elementari.
È una donna simpatica e intelligente, con anni di esperienza nell’insegnamento dell’inglese.
Mi è venuta a prendere alla stazione di Katsuta e siamo andati a pranzo in un elegante ristorante molto frequentato dalla gente del posto.
Mentre parlavamo delle nostre vite, una parola dopo l’altra usciva dalla mia bocca come un torrente, ricordandomi che eravamo sulla stessa lunghezza d’onda anche da bambini.
Dopo pranzo, ci siamo diretti al Parco marino di Hitachi, una vasta distesa di terra con una grande varietà di fiori e alberi.
Poiché il parco era fuori stagione, non c’erano molte persone e la maggior parte dei fiori non era in fioritura, ma il viale di alberi di metasequoia era piuttosto impressionante.
Abbiamo fatto un giro sulla ruota panoramica, che è durato circa 15 minuti, e abbiamo chiacchierato del più e del meno, e mi è sembrato che fossimo tornati indietro nel tempo alla nostra infanzia.
Nonostante nessuno di noi due abbia un minimo di senso dell’orientamento, abbiamo miracolosamente trovato l’uscita del parco.
Usciti dal parco, ci siamo goduti l’atmosfera tranquilla sulle rive del fiume Naka, osservando il tramonto.
I miei ricordi d’infanzia di quando giocavo facendo rimbalzare sassi mi hanno spinto a raccogliere un sasso da terra e a lanciarlo il più orizzontalmente possibile, ma è scomparso nel fiume senza rimbalzare nemmeno una volta sulla superficie dell’acqua.
Questo paesaggio idilliaco, tipico della campagna giapponese, non era affatto inferiore in bellezza alla vista notturna di Parigi o alla vista panoramica del deserto del Sahara.
La bellezza è onnipresente nella vita di tutti i giorni, e dipende totalmente dal nostro modo di vedere le cose se ce ne rendiamo conto o meno.
Dopo che mi ebbe riaccompagnato alla stazione di Katsuta, mi sono diretto verso casa, promettendo a me stesso che un giorno sarei tornato.
©ondoku3.com
ポルトガル語(Português)
Não é de surpreender que minha primeira visita a Hitachinaka, Ibaraki, em muito tempo tenha provocado uma onda de emoções nostálgicas no meu cérebro.
Era meu aniversário de 55 anos e eu sempre tinha sonhado em comemorá-lo de uma forma especial, o que se tornou realidade graças à minha antiga colega de classe com quem estudei na escola primária.
Ela é uma mulher simpática e inteligente, com anos de experiência no ensino de inglês.
Ela veio me buscar na estação de Katsuta e fomos almoçar em um restaurante elegante e popular entre os habitantes locais.
Enquanto conversávamos sobre nossas vidas, uma palavra após outra saía de minha boca como uma torrente, lembrando-me de que estávamos no mesmo comprimento de onda mesmo quando éramos crianças.
Depois do almoço, fomos ao parque marinho de Hitachi, uma vasta extensão de terra com uma grande variedade de flores e árvores.
Como o parque estava fora de temporada, havia poucas pessoas e a maioria das flores não estavam em floração, mas a avenida de árvores metasequoia era bastante impressionante.
Fizemos um passeio na roda-gigante, que durou cerca de 15 minutos, e conversamos sobre isso e aquilo, e me parecia que tínhamos voltado no tempo para nossa infância.
Embora nenhum de nós tenha um mínimo senso de direção, milagrosamente encontramos a saída do parque.
Saímos do parque e aproveitamos a atmosfera tranquila nas margens do rio Naka, assistindo ao pôr do sol.
Minhas lembranças de infância em que costumava brincar fazendo saltar pedras me levaram a pegar uma pedra do chão e jogá-la o mais horizontalmente possível, mas ela desapareceu no rio sem saltar na superfície da água nem uma vez sequer.
Essa paisagem idílica, típica do interior do Japão, não era de forma alguma inferior em beleza à vista noturna de Paris ou à vista panorâmica do deserto do Saara.
A beleza é onipresente na vida cotidiana, e depende inteiramente da nossa maneira de ver as coisas, se percebemos isso ou não.
Depois que ela me levou de volta à estação de Katsuta, me dirigi para casa, prometendo a mim mesmo que um dia voltaria.
©ondoku3.com
ロシア語 (Русский Язык)
Неудивительно, что моё первое за долгое время посещение города Хитачинака в префектуре Ибараки, вызвало в моём мозгу волну ностальгических эмоций.
Это был мой пятьдесят пятый день рождения, и я всегда мечтал отпраздновать его по-особенному, что осуществилось благодаря моей бывшей однокласснице, с которой мы учились в начальной школе.
Она приветливая и умная женщина с многолетним опытом преподавания английского языка.
Она приехала за мной на вокзал Кацута, и мы отправились на обед в шикарный ресторан, популярный среди местных жителей.
Пока мы говорили о своих жизнях, слово за словом лилось из моего рта как поток, напоминая мне, что мы были на одной волне даже в детстве.
После обеда мы отправились в Приморский парк Хитачи — огромное пространство земли с разнообразными цветами и деревьями.
Поскольку в парке был не сезон, народу было немного, и большинство цветов не были в цвету, но аллея с деревьями метасеквойи была достаточно впечатляющей.
Мы совершили поездку на колесе обозрения, которая длилась около 15 минут, поболтали о всякой всячине, и мне показалось, что мы перенеслись в детство.
Хотя ни у кого из нас нет ни малейшего чувства направления, мы чудом нашли выход из парка.
Мы покинули парк и наслаждались спокойной атмосферой на берегу реки Нака, наблюдая за заходом солнца.
Мои детские воспоминания о том, как я играл, заставляя камни скакать, побудили меня поднять с земли камень и бросить его как можно горизонтальнее, но он исчез в реке, ни разу не скакнув по поверхности воды.
Этот идиллический пейзаж, характерный для японской сельской местности, ничуть не уступал по красоте ночному Парижу или панорамному виду на пустыню Сахара.
Красота вездесуща в повседневной жизни, и заметим мы это или нет, зависит исключительно от нашего взгляда на вещи.
После того, как она отвезла меня обратно на вокзал Кацута, я отправился домой, пообещав себе, что однажды обязательно вернусь.
©ondoku3.com
オランダ語(Nederlands)
Het is niet verwonderlijk dat mijn eerste bezoek aan Hitachinaka, Ibaraki, in lange tijd een golf van nostalgische emoties losmaakte in mijn hersenen.
Het was mijn vijfenvijftigste verjaardag en ik had er altijd van gedroomd om dat op een speciale manier te vieren, wat werkelijkheid werd dankzij mijn oude klasgenootje met wie ik op de basisschool studeerde.
Ze is een vriendelijke en intelligente vrouw met jarenlange ervaring in het lesgeven van Engels.
Ze haalde me op bij het station van Katsuta en we gingen lunchen in een chic restaurant dat populair is bij de plaatselijke bevolking.
Terwijl we over onze levens praatten, stroomde het ene woord na het andere uit mijn mond, wat me eraan herinnerde dat we al als kinderen op dezelfde golflengte zaten.
Na de lunch gingen we naar het Hitachi-kust park, een uitgestrekt gebied met een grote verscheidenheid aan bloemen en bomen.
Omdat het park buiten het seizoen was, waren er weinig mensen en stonden de meeste bloemen niet in bloei, maar de laan met metasequoia-bomen was wel indrukwekkend.
We maakten een ritje in het reuzenrad, dat ongeveer 15 minuten duurde, en terwijl we over dit en dat praatten voelde ik me alsof we terug in de tijd reisden naar onze kindertijd.
Hoewel we allebei geen flauw richtingsgevoel hebben, vonden we op wonderbaarlijke wijze de uitgang van het park.
We verlieten het park en genoten van de rustige sfeer aan de oever van de Naka rivier, waar we naar de zonsondergang keken.
Mijn jeugdherinneringen aan het spelen met stuiterende stenen brachten me ertoe een steen van de grond op te rapen en hem zo horizontaal mogelijk te gooien, maar de steen verdween in de rivier zonder ook maar één keer op het wateroppervlak te stuiteren.
Dit idyllische landschap, typisch voor het Japanse platteland, deed in schoonheid helemaal niet onder voor het nachtelijke uitzicht op Parijs of het panoramische uitzicht op de Sahara-woestijn.
Schoonheid is alomtegenwoordig in het dagelijks leven, en het hangt helemaal af van onze manier van kijken naar dingen, of we ons dat nu realiseren of niet.
Nadat ze me had teruggebracht naar het station van Katsuta, vertrok ik naar huis, mezelf belovend dat ik op een dag terug zou komen.
©ondoku3.com
スウェーデン語(Svenska)
Mitt första besök i Hitachinaka, Ibaraki, på länge utlöste inte oväntat en våg av nostalgiska känslor i min hjärna.
Det var min femtiofemårsdag och jag hade alltid drömt om att fira den på ett speciellt sätt, vilket blev verklighet tack vare min gamla klasskamrat som jag studerade tillsammans med i grundskolan.
Hon är en vänlig och intelligent kvinna med många års erfarenhet av att undervisa i engelska.
Hon hämtade mig på Katsuta station och vi gick och åt lunch på en elegant restaurang som är populär bland lokalbefolkningen.
När vi pratade om våra liv strömmade det ena ordet efter det andra ut ur min mun, vilket påminde mig om att vi var på samma våglängd redan som barn.
Efter lunchen åkte vi till Hitachi-Havsparken, ett stort område med en mängd olika blommor och träd.
Eftersom parken låg utanför säsongen fanns det få människor, och de flesta blommorna stod inte i blom, men allén med metasequoia-träd var ganska imponerande.
Vi tog en tur i pariserhjulet, som tog ungefär 15 minuter, och pratade om saker och ting, vilket fick mig att känna att vi hade rest tillbaka i tiden till vår barndom.
Trots att ingen av oss har någon känsla av orientering hittade vi mirakulöst nog utgången från parken.
Vi lämnade parken och njöt av den lugna atmosfären på stranden av Naka-floden där vi såg solen gå ner.
Mina barndomsminnen av att leka med studsande stenar fick mig att plocka upp en sten från marken och kasta den så horisontellt som möjligt, men den försvann ner i floden utan att studsa på vattenytan en enda gång.
Detta idylliska landskap, typiskt för den japanska landsbygden, var inte alls sämre i skönhet än nattvyn över Paris eller panoramautsikten över Saharaöknen.
Skönheten finns överallt i vardagen, och det beror helt på vårt sätt att se saker, om vi inser det eller inte.
Efter att hon hade kört mig tillbaka till Katsuta station åkte jag hem och lovade mig själv att jag skulle komma tillbaka en dag.
©ondoku3.com
